ΑΦΟΥ ΖΗΤΩ ΘΥΣΙΕΣ, ΝΑ ΤΙΣ ΚΑΝΩ

ΑΦΟΥ ΖΗΤΩ ΘΥΣΙΕΣ, ΝΑ ΤΙΣ ΚΑΝΩ

Δημήτρης Α. Σιδερής, ομ. καθηγητής καρδιολογίας, dimitrissideris.wordpress.com

Ηπειρωτικός Αγών, 22 Ιανουαρίου 2021

Από πολλούς ακούω: “Είναι κομμουνιστής, έχει επιχειρήσεις και ζει σε παλάτι με πισίνες και με θαλαμηγό; Αν δεν του αρέσει, ας απαλλαγεί από τα πλούτη του και να μας αφήσει όλους εμάς τους μικροϊδιοκτήτες ήσυχους”. Μοιάζει πολύ ισχυρό επιχείρημα, αλλά είναι φτηνό σόφισμα. Ο κομμουνισμός ποτέ δεν είπε να μοιράσουν οι πλούσιοι τα πλούτη τους στους φτωχούς. Ο Χριστός το είπε αυτό. Ο κομμουνισμός είπε να υπάρχει κοινοκτημοσύνη των μέσων παραγωγής. Όχι να μοιράσω τα πλούτη μου στους φτωχούς, αλλά να τους κάνω συνιδιοκτήτες κι εγώ να γίνω συνιδιοκτήτης όλων όσων έχουν όλοι. Αν θεωρώ ότι η κοινοκτημοσύνη είναι η πιο δίκαιη λύση, παλεύω για να επικρατήσει, αλλά τώρα ζω σε ένα περιβάλλον με περιουσίες και, όσο ζω σ΄ αυτό, διαβιώνω με τον τρόπο που το σύστημα μου επιβάλλει. Θυμίζω πως από τους ιδρυτές του κομμουνισμού, ο F.Engels ήταν μεγαλοεπιχειρηματίας.

“Αν δεν αρέσει στους πρόσφυγες το καθεστώς του τόπου τους, γιατί δεν μένουν εκεί για να το αλλάξουν, παρά έρχονται στο δυτικό κόσμο και προσπαθούν μάλιστα αυτόν να αλλάξουν και να τον κάνουν όπως είναι στη χώρα τους;” Κανένας δεν θέλει να φύγει από τον τόπο του. Φεύγει όταν κινδυνεύει η ζωή του. Τι να κάνει ένας ανθρωπάκος, πώς να τα βάλει με στρατούς βαριά εξοπλισμένους από τη δύση; Ή με την οικονομική δυσπραγία του τόπου του; Δεν θέλει να αλλάξει τον τρόπο που έχει συνηθίσει να ζει. Υπάρχει και το επιχείρημα: “Αν είσαι υπέρ της υποδοχής των μεταναστών (νομίμων και παρανόμων) παρ΄ τους να τους φιλοξενήσεις στο σπίτι σου, στην επιχείρησή σου και άσε ήσυχους εμάς όλους τους άλλους που δεν τους θέλομε”. Ξανά, φθηνό το επιχείρημα. Είμαι υπέρ της υποδοχής των μεταναστών. Μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού μας αποτελείται από πρόσφυγες που κατέφυγαν εδώ από την Ανατολή. Τους δεχθήκαμε με μεγάλη δυσφορία, μερικές φορές σχεδόν εχθρικά, κι ας ήταν Έλληνες, Ελληνόφωνοι, ομόθρησκοι, που για την υποχρεωτική προσφυγιά τους είμαστε εμείς οι κύριοι υπεύθυνοι. Την ίδια εποχή πλήθος συμπατριωτών μας προσπαθούσαν να στεριώσουν σε ξένους τόπους, Αμερική, Καναδά, Αυστραλία, Ευρώπη κλπ και υπέφεραν ώσπου να ορθοποδήσουν. Οι εκάστοτε ντόπιοι, οι “νοικοκυραίοι”, φυσικά δυσανασχετούν. Οι νεήλυδες, ερχόμενοι από ανάγκη, έχουν εγκαταλείψει τον τόπο τους επειδή ο τρόπος ζωής εκεί έχει γίνει απαράδεκτος, η ίδια η ζωή τους διακυβεύεται. Έτσι, μη έχοντας να χάσουν πολλά πράγματα, οι “καλοί, πολιτισμένοι” τρόποι, με τους οποίους έχουν συνηθίσει εδώ οι “νοικοκυραίοι”, είναι γι΄ αυτούς μια πολυτέλεια. Η εγκληματικότητα, μεταξύ τους και σε βάρος της χώρας που τους φιλοξενεί είναι αυξημένη. Οι ντόπιοι εγκληματίες βρίσκουν ανάμεσά τους πρόθυμους συνεργούς, τους οποίους εκμεταλλεύονται. Οι εργαζόμενοι επίσης δυσφορούν, διότι τους παίρνουν τις δουλειές τους με χαμηλά μεροκάματα. Φυσικά κουβαλούν μαζί τους ό,τι πολύτιμο τους έχει μείνει, υλικό και άυλα ήθη και έθιμά τους, και αγωνίζονται απεγνωσμένα να μην τα χάσουν.  Έτσι τονίζεται η διαφορά τους από τους ντόπιους. Προπάντων, δεν τους θέλομε, όταν  έχουν μια θρησκεία που (πιστεύομε) διδάσκει το μίσος, ενώ εμείς πιστεύομε στην αγάπη, όπου ο Κύριος μάς λέει: “Κύριε, πότε  σὲ  είδομεν  πεινῶντα  καὶ  ἐθρέψαμεν,  ἢ διψῶντα  καὶ  ἐποτίσαμεν;  Πότε  δὲ  σὲ  εἲδομεν  ξένον  καὶ  συνηγάγομεν,  ἢ  γυμνὸν  καὶ  περιεβάλομεν;  πότε  δὲ  σὲ  εἲδομεν  ἀσθενῆ  ἢ  ἐν  φυλακῇ  καὶ  ήλθομεν  προς  σὲ; καὶ  αποκριθείς  ὁ  βασιλεύς  ἐρεῖ  αὐτοίς·  ἀμήν  λέγω  ὑμῖν,  ἐφ’  ὃσον  ἐποιήσατε  ἑνί  τούτων  τῶν  αδελφῶν  μου  τῶν  ἐλαχίστων,  ἐμοῖ  ἐποιήσατε” (Ματθαίος). Υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία; Επειδή τα γράφω εγώ όλα αυτά, δεν σημαίνει ότι εγώ μπορώ να λύσω το πρόβλημα φιλοξενώντας  όλους αυτούς, ενώ όσοι διαφωνούν μένουν αριστοκρατικά έξω από το χορό, και μάλιστα στο όνομα του Χριστού που μας λέει τα παραπάνω.

Να γίνω όμως και λίγο πραγματιστής. Οι ξένοι στη μεγάλη πλειοψηφία τους είναι έτοιμοι να μας προσφέρουν την εργασία που, μολονότι τη χρειαζόμαστε, εμείς δεν θέλομε να την κάνουμε. Πρέπει να φροντίσουμε τον παππού και θέλομε μπέιμπυ-σίτερ για τα παιδιά μας, να μαζέψουμε τις ελιές, να κάνουμε ποικίλες χειρωνακτικές εργασίες κλπ με χαμηλά μεροκάματα. Όμως αυτά τα απαραίτητα έργα δεν θα γίνονταν καθόλου, αν δεν ήταν οι ξένοι. Αρκετοί από αυτούς ενδέχεται να είναι παράνομοι και γι΄ αυτό, εκβιαστικά, εμείς, δεν καλούμε την αστυνομία, αλλά τους λιγοστεύομε και το πενιχρό μεροκάματο που έχομε συμφωνήσει μαζί τους. Αυτοί βέβαια δεν καλούν την αστυνομία, διότι είναι παράνομοι. Οι κακοί, ρατσιστές, Γερμανοί έχουν προγραμματίσει δουλειές για τις οποίες δεν διαθέτουν εργαζόμενους και γι΄ αυτό τους θέλουν. Εμείς δεν έχομε δουλειές παραγωγικές για να τους απορροφήσουμε. Μα τώρα, ποιος φταίει που έχομε επήλυδες, πρόσφυγες, μετανάστες νόμιμους ή και παράνομους; Φταίνε οι ίδιοι, που σημαντικό ποσοστό από αυτούς χάνονται προσπαθώντας να έλθουν στην Ευρώπη, ή αυτοί που ενέχονται για το ότι η πατρίδα τους έγινε επικίνδυνη γι΄ αυτούς; Και ποιος φταίει για την ανεργία τους που τους οδηγεί στην παρανομία, αυτοί ή εμείς που δεν έχομε προγραμματίσει κατάλληλη ανάπτυξη; Και ποιος φταίει για την εμφανή πολιτιστική διαφορά ανάμεσα σ΄ εμάς και σ΄ αυτούς, αυτοί ή εμείς που δεν τους δεχόμαστε στα σχολεία μας να μάθουν τουλάχιστον να μιλούν τη γλώσσα μας;

Τους το οφείλομε όλοι μας. Πρώτα, για λόγους ηθικούς. Αδρά >15% του πληθυσμού μας είναι πρόσφυγες από ένα αιώνα και οι περισσότεροι έχομε δικούς μας ανθρώπους που επιβιώνουν, πρόσφυγες, σε ξένες χώρες. Η ελληνική παράδοση του Ξένιου Δία μας το επιβάλλει, το ίδιο και η Χριστιανική μας παράδοση, με ό,τι κάνομε σε οποιονδήποτε από τους ελαχίστους. Δεύτερο, λόγω ωφέλειας που προκύπτει από αυτούς στην τέλεση απαραίτητων έργων που χωρίς αυτούς δεν θα γίνονταν.  Ναι, να φιλοξενήσουμε όλοι, αφού είναι όλων υποχρέωση και συμφέρον για το σύνολο.

Αναρωτιέμαι για αυτή την υποκριτική και αιχμηρή στάση μας, να κατηγορούμε κάποιον γιατί δεν εφαρμόζει ο ίδιος μόνος του αυτό που επιδιώκει να εφαρμόζουν όλοι, τι φταίει. Ένα είναι βέβαια το ιδιοτελές συμφέρον. Δεν θέλομε κομμουνισμό, δεν θέλομε μετανάστες, δικαίωμά μας. Αλλά είναι δικαίωμά μας να κατηγορούμε κάποιον αντί για τις ιδέες του; Μήπως όμως έχομε κάποιο σύμπλεγμα κατωτερότητας; Μήπως αναγνωρίζομε μέσα μας ότι τέτοιες θέσεις έχουν ηθικά ερείσματα, αλλά φοβόμαστε ότι δεν μπορούμε να σηκώσουμε το βάρος να αντιμετωπίσουμε τις διεθνείς ανομίες που τις συντηρούν και για τις οποίες είμαστε κι εμείς συνυπεύθυνοι;