ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

• Δημ. Α. Σιδερής, ομ. καθηγητής καρδιολογίας, dimitris.sideris@gmail.com
• Κοινή Γνώμη, 9 Ιουλίου 2019

Πενήντα κοπέλες, Ελληνίδες, ξεκινούν από την Αφρική μέσα σ΄ ένα σαπιοκάραβο κυνηγημένες. Η αιμομιξία είναι ανίερη πράξη. Για τα ξαδέρφια τους όμως, παιδιά του Αιγύπτιου, η αιμομιξία είναι σχεδόν υποχρεωτική. Οι Φαραώ παντρεύονταν τις αδελφές τους. Και τα κορίτσια καταφεύγουν στις Ελληνικές ακτές ζητώντας άσυλο. Καλός είναι ο βασιλιάς που νοιάζεται για το λαό του, όχι για τον εαυτό του. Όπως καλός είναι ο πατέρας που νοιάζεται για τα παιδιά του· δεν πα να χαθούν τα παιδιά όλου του κόσμου, τα δικά του νάναι καλά. Ο Πελασγός όμως ήταν ιδιαίτερα καλός, έβλεπε παραπέρα. Οι κοπέλες επικαλέσθηκαν τον ξένιο Δία. Και από πίσω τους έφθαναν σε λίγο οι μνηστήρες με άγριες διαθέσεις. Ποιο ήταν το καλό για το λαό του; Ο βασιλιάς καταφεύγει στην πιο συνετή απόφαση: Δημοψήφισμα! Ο λαός του θα υφίστατο τις όποιες συνέπειες από την αγνόηση της ιερής προσταγής του Δία και από τις διαθέσεις των βάρβαρων εξαδέλφων. Αποφασίσθηκε να δοθεί το άσυλο. Και οι μνηστήρες έφθασαν. Επίκειται σύρραξη. Για να αποφευχθεί, οι κοπέλες πείσθηκαν να υποχωρήσουν. Ο πατέρας τους ο Δαναός όμως, τις εφοδίασε με ένα στιλέτο κάθε μια. (Καλά, πού τα βρήκε πενήντα μαχαίρια ο μπαμπάς τους; Μήπως ήταν κατασκευαστής και διακινητής όπλων;) Κι αυτές, την πρώτη νύχτα του γάμου έσφαξαν τους γαμπρούς. Η πρωτάκουστη βαναυσότητα τέτοιας πράξης αντανακλούσε σ΄ εκείνους που τους έδωσαν άσυλο. Κι αυτοί, από την άλλη, δεσμευμένοι από την απόφασή τους, έπρεπε να την υπερασπιστούν. Η θεία δίκη όμως (ή η διαχρονική συλλογική μνήμη και συνείδηση) καταδίκασε την ανήκουστη βαρβαρότητα. Οι ικέτιδες καταδικάστηκαν να κουβαλούν νερό για να γεμίσουν ένα πιθάρι. Μόλις το γέμιζαν θα απαλλάσσονταν. Το πιθάρι όμως ήταν τρύπιο. Κι ακόμη σήμερα, από τότε, δεν έχει γεμίσει. Καλά, δεν υπάρχει κάθαρση; Όλοι έπραξαν ό,τι έπραξαν ευρισκόμενοι σε άλυτα διλήμματα. Κι όμως η ιστορία πάντοτε φαίνεται αφήνει ένα στενό παράθυρο. Μία από τις αδελφές, η Υπερμνήστρα, προτίμησε τον έρωτα και ο άντρας της, ο Λυγκέας, επέζησε και τόσα πρόσφερε στους Αργείους, που απ΄ αυτόν ξεκίνησε μακρά γενιά καλών βασιλιάδων.

Με μωρό στο βυζί και δίχρονο νήπιο στο χέρι, φεύγει από την πατρίδα της. Η ζωή της εκεί είναι σε γνωστό κίνδυνο καταφανώς μεγαλύτερο από εκείνον τον άγνωστο που θα αντιμετωπίσει σε ένα σαπιοκάραβο ή σ΄ ένα φουσκωτό στη μέση της Μεσογείου. Καλά, γιατί δεν έμεινε στην πατρίδα της να πολεμήσει για να φύγουν εκείνοι που κάνουν τη ζωή αφόρητη ή αδύνατη; Να πολεμήσει με το μωρό στο βυζί και με το δίχρονο στο χέρι! Αν ένας καπετάνιος συναντήσει στο πέλαγος έναν ή περισσότερους να προσπαθούν να επιπλεύσουν στα μαινόμενα κύματα, υπάρχει υπέρτατος θείος νόμος να τους σώσει. Αν τώρα αυτοί δεν είναι μέσα στο νερό, αλλά μέσα σε ένα σαπιοκάραβο ή σε ένα φουσκωτό, ποια πρέπει να είναι η στάση του; Κι αν, γνωρίζοντας ότι αυτή η δουλειά γίνεται συστηματικά κάθε μέρα στη μυθική αυτή θάλασσα, και περιφέρεται σώζοντας τέτοιους απελπισμένους, τι λέτε τώρα; Κι αν τύχει καπετάνιος να είναι η καπετάνισσα Καρόλα Ρακέτε, που ο πατέρας της, παλιός αξιωματικός του Γερμανικού στρατού, εργάζεται τώρα σε εργοστάσιο κατασκευής οπλικών συστημάτων; Αλλάζει τώρα η στάση σας; Ο Ματέο Σαλβίνι είναι κάθετος. Δεν τους θέλει. Οι Γερμανοί πιέζουν υπέρ της. Ο πρωθυπουργός νίπτει τας χείρας του, διάδοχος του Πιλάτου: Στην Ιταλία η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη από την εκτελεστική εξουσία. Το δικαστήριο την αθωώνει. Αλλά η Καρόλα καταδικάζεται από τους αφανείς αντιπάλους της να κρύβεται εσαεί, γεμίζοντας ένα τρύπιο πιθάρι, καθώς οι αντίπαλοί της είναι πανίσχυροι και απειλούν τη ζωή της. Κι εμείς τι κάνομε;

Χρέος όλων μαζί είναι να αναζητήσουμε τις αιτίες που έκαναν τους 42 ναυαγούς της Καρόλας να αφήσουν τον τόπο τους και αυτές να πολεμήσουμε με τις λίγες δυνάμεις που διαθέτομε. Γι΄ αυτές τις αιτίες, έχομε κι εμείς ευθύνες. Και όταν λέω εμείς, εννοώ κύρια τις νεοαποικιοκρατικές δυνάμεις, στις οποίες έμμεσα κι εμείς μετέχομε. Η μαζική μετανάστευση σημαίνει να τρέφουμε τους (λαθρο)μετανάστες χωρίς να εργάζονται, ενώ για τα παιδιά μας δεν περισσεύουν χρήματα. Ή τους δεχόμαστε να εργασθούν· κι αυτοί, για να επιβιώσουν δέχονται να δουλέψουν για εξευτελιστικές αμοιβές, παίρνοντας τις θέσεις εργασίας από εμάς τους Έλληνες που αντιμετωπίζομε τεράστιο πρόβλημα ανεργίας. Κι όταν εμείς δυσφορούμε να τους πληρώσουμε και ψευτοοργανωθούν σε ομάδες διαμαρτυρίας, τους ρίχνομε και καμιά μπαταριά – κι όποιον πάρει η μπάλα. Ή, στην απελπισία τους οργανώνονται σε κακοποιές ομάδες μόνοι ή, συχνότερα, σε συνεργασία με ντόπια καλόπαιδα. Να πάνε να πνιγούνε! Η μαζική εισροή μεταναστών είναι πάντοτε μείζον πρόβλημα, ακόμη και αν είναι αδέλφια μας. Όταν έφθασαν το εκατομμύριο και βάλε των Ελλήνων Μικρασιατών, που εμείς, οι Ελλαδίτες Έλληνες είμαστε η αιτία του ξεριζωμού τους, τους δεχθήκαμε, σημαντική μερίδα από τους παππούδες μας, σχεδόν εχθρικά. Τουρκόσπορους τους ανεβάζαμε, τουρκόσπορους τους κατεβάζαμε!

Το παραθυράκι βρίσκεται σε κάποιες λεπτομέρειες που μπορεί να είναι διαφορετικές για τον καθένα. Ο στόχος είναι αρκετά σαφής: Εκείνοι που δημιουργούν και συντηρούν άμεσα ή έμμεσα τις απαράδεκτες καταστάσεις που διώχνουν τους εκεί ντόπιους από τον τόπο τους. Κι αυτό περιλαμβάνει συχνά σύγκρουση ανάμεσα στην ηθική μας συνείδηση και το νόμο. Ακόμη κι αν αντιβαίνει το νόμο, το ναυαγό πρέπει να τον περισυλλέξουμε και να τον περιθάλψουμε, είτε είναι νόμιμος είτε, κατά κανόνα, παράνομος. Και όταν οι πρωτεργάτες τέτοιων προσπαθειών σύρονται κατηγορούμενοι στη δικαιοσύνη, να τους συμπαρασταθούμε. Αυτό είναι ίσως το πιο εύκολο μέρος, καθώς οι εντολές της συνείδησης μπροστά στο ανθρώπινο δράμα είναι πολύ έντονες. Οι αιτίες όμως πάνε πολύ μακριά. Η ρύπανση της γης δημιουργεί προβλήματα νερού και τοξικότητας που συνεπάγονται μαζικές μετακινήσεις λαών. Η ραγδαία μεγεθυνόμενη ανισότητα σημαίνει τεράστια ψυχοκοινωνικά δεινά κι αυτό έχει αποδειχθεί. Η κατάσταση των υπανάπτυκτων χωρών “βελτιώνεται”, αλλά η διαφορά τους απο τις αναπτυγμένες δεν μεταβάλλεται ή και αυξάνεται προς όφελος της νεοαποικιοκρατίας. Όμως, γιατί οι κυβερνήσεις μας δεν καταφεύγουν στο δημοψήφισμα; Μήπως είναι πιο έξυπνες από τον Πελασγό; Και βέβαια ένα ΟΧΙ δεν πρέπει να αναγνωσθεί σα ΝΑΙ. Γιατί ένα τέτοιο δημοψήφισμα θα σημαίνει και εναντίωση σε διεθνείς προσπάθειες να συνεχισθεί η ενίσχυση των ολοκληρωτικών καθεστώτων στους τόπους προέλευσης των μεταναστών. Και, φυσικά, δεν είναι καθόλου εύκολο να ξεχωρίσεις στον εμφύλιο με ποιου το μέρος είναι το δίκιο.