Τρίτη άποψη: Σωστή κυβέρνηση. Σωστή αντιπολίτευση

Του ΔΗΜΗΤΡΗ Α. ΣΙΔΕΡΗ*,

«ΔΩΣΑΜΕ ΨΕΥΔΗ δεδομένα για να μπούμε στην ΟΝΕ», είπε η κυβέρνηση στους ξένους. «Είμαστε μια χώρα διεφθαρμένων», είπε ο πρωθυπουργός στους ξένους. «Οι καθυστερήσεις και οι παλινωδίες της κυβέρνησης οδηγούν τους πιστωτές μας σε υπερβολικές απαιτήσεις», είπε η αξιωματική αντιπολίτευση στους πιστωτές μας. «Αυτό είναι το μονοπάτι για να περικυκλώσετε τον στρατό του Λεωνίδα», είπε ο Εφιάλτης στον Ξέρξη. Την αλήθεια είπαν όλοι αυτοί. Κακό ήταν; Μπορεί να είναι κακό να διατυμπανίζεις την αλήθεια;

Να το ξεκαθαρίσω από την αρχή. Οι δανειστές μας δεν είναι εχθροί, για να θεωρήσουμε όσους προανέφερα προδότες, όπως ήταν ο Εφιάλτης. Ωστόσο… Όλες οι «αλήθειες» των παραπάνω υπευθύνων είναι εκτιμήσεις, όχι επιστημονικές αλήθειες, δε βρίσκονται, δηλαδή, εκεί όπου διασταυρώνονται υπόθεση με παρατήρηση, θεωρία με εμπειρία, νοητό με αισθητό. Τα στοιχεία που δώσαμε για να μπούμε στην ΟΝΕ είχαν ελεγχθεί από την ΟΝΕ, ξαναεξετάσθηκαν εξονυχιστικά από όλους κι εγώ ακόμη σήμερα δεν ξέρω αν ικανοποιούσαν τις προδιαγραφές. Αν πραγματικά υπάρχει αμφιβολία ως προς τα Greek statistics, χρέος της κυβέρνησης είναι να διορθώσει την υπηρεσία, όχι να κατηγορήσει διεθνώς την Ελλάδα, για την οποία αυτή η κυβέρνηση είναι υπεύθυνη.

Καλά, όλοι οι Έλληνες είναι διεφθαρμένοι; Μόνον οι Έλληνες είναι διεφθαρμένοι; Αν πραγματικά υπάρχει διαφθορά, ποιος άλλος από τον πρωθυπουργό της χώρας είναι αρμοδιότερος για να την εξαλείψει, αντί να διασύρει τη χώρα διεθνώς;

Σε κάθε διαπραγμάτευση όλοι έχουν δίκια κι άδικα και καθένας προσπαθεί να πείσει τον άλλον για το καλύτερο αποτέλεσμα. Αν η αξιωματική αντιπολίτευση υποστηρίζει ότι οι απαιτήσεις των πιστωτών είναι υπερβολικές, ενισχύει τα συμφέροντά μας. Αν όμως δέχεται ότι γι’ αυτές δε φταίνε οι πιστωτές, αλλά η κυβέρνηση της χώρας, δηλαδή εμείς, πώς, με τέτοιο επιχείρημα, θα μετριασθούν οι απαιτήσεις τους;

Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ιατρικής εκπαίδευσης, αντιμετώπισα πρόβλημα. Το συνδικαλιστικό όργανο των γιατρών μας, αντιπολιτευόμενο την τότε κυβέρνηση, αλλά ενδιαφερόμενο για την ιατρική εκπαίδευση στη χώρα, ζήτησε από διεθνή ευρωπαϊκό οργανισμό να διενεργήσει επιθεώρηση στα ελληνικά εκπαιδευτικά κέντρα. Οδήγησε τους επιθεωρητές σε νοσοκομεία που θεώρησε ενδεικτικά. Έκαναν τον έλεγχο και η έκθεσή τους ήταν κόλαφος για την Ελλάδα. Την έκθεση αυτή το συνδικαλιστικό ιατρικό όργανο δεν τη χρησιμοποίησε για να πιέσει τα αρμόδια υπουργεία να βελτιώσουν την κατάσταση. Την υπέβαλε, αντίθετα, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή Εκπαίδευσης, με αίτημα να μην αναγνωρίζονται από την Ευρώπη τα πιστοποιητικά ειδικότητας που δίνονται στην Ελλάδα. Προδιαγραφές «καλής» εκπαίδευσης δεν είχε θεσπίσει η Επιτροπή, πέρα από τον χρόνο ειδίκευσης που απαιτούνταν για κάθε ειδικότητα και που τηρούνταν απαρέγκλιτα στη χώρα μας. Την επιθεώρηση δεν την είχε αποφασίσει ούτε διενεργήσει η Επιτροπή. Ούτε και είχε αρμοδιότητα να κρίνει αν θα αναγνωρίζονταν οι άδειες που δίνονταν σε κάθε χώρα. Πουθενά βέβαια δεν είναι τέλεια η εκπαίδευση. Οι Επίτροποι μαγκώθηκαν. Ποιος ξέρει τι θάβρισκαν οι επιθεωρητές στη χώρα καθενός; Οι κρίσεις των διεθνών «επιθεωρητών» ήταν αρκετά τεκμηριωμένες, αλλά το δείγμα των κέντρων που επιθεώρησαν δεν είναι βέβαιο ότι αποτελούσε αξιόπιστο δείγμα των όσων έδιναν ειδικότητα στη χώρα μας. Η απόφαση αναβλήθηκε επ’ αόριστον. Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ο δικός μας υπουργός δε γνώριζε ότι υπάρχει τέτοια Ευρωπαϊκή Επιτροπή ούτε ότι εγώ, εκπρόσωπός του, ήμουν πρόεδρός της –ούτε και με γνώριζε βέβαια, παρά τις προσπάθειές μου να τον συναντήσω και τον ενημερώσω. Όμως εκείνο που επισημαίνω είναι ότι το αντιπολιτευόμενο συνδικαλιστικό όργανο του τόπου, ενδιαφερόμενο για να γίνουν τα σωστά πράγματα στην Ελλάδα, ζήτησε από εξωέλληνες να μας αξιολογήσουν. Αλλά το πόρισμα της αξιολόγησης, αντί να το υποβάλει στην κυβέρνησή μας, το υπέβαλε σε ξένο όργανο με αίτημα να επιβληθεί ποινή στα μέλη του, ναι, στα μέλη του συνδικαλιστικού οργάνου, στην ίδια την Ελλάδα.

Εύλογο θεωρώ ότι μια αντιπολίτευση προσπαθεί να αναδείξει τα τρωτά της εκάστοτε υπεύθυνης κυβέρνησης. Και σ΄ αυτή της την προσπάθεια κατανοητό είναι ότι υπερβάλλει ή και παρουσιάζει ατελώς τεκμηριωμένα δεδομένα. Δουλειά της είναι. Άλλο όμως είναι αυτό κι άλλο να προβάλει τα όσα σφάλματα κάνει η κυβέρνηση του τόπου της στους ξένους. Αυτοί δεν είναι εχθροί μας, όπως ήταν οι Πέρσες τον καιρό του Εφιάλτη, δεν παύουν, ωστόσο, να έχουν διαφορετικά συμφέροντα από εμάς. Η πατρίδα μας είναι ενιαία για την κυβέρνηση που έχει σήμερα την ευθύνη της, για την αντιπολίτευση που θα έχει πιθανότατα αύριο αυτή την ευθύνη, και για τους ξένους. Κάθε πλήγμα της αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση, μέσα στα όρια της χώρας μας, μπορεί να τη βοηθήσει να γίνει αυτή η επόμενη κυβέρνηση. Κάθε πλήγμα όμως που επιφέρει στην κυβέρνηση μπροστά στους ξένους θα το πληρώσει πολλαπλάσια. Κι εμείς μαζί.

Λογοκρισία λοιπόν; Όχι βέβαια. Σε κάθε ορχήστρα κάθε όργανο παίζει διαφορετικά. Έξω όμως από την ορχήστρα ακούγεται ενιαία μουσική. Αν κάθε όργανο έπαιζε όπως ήθελε, το αποτέλεσμα του συνόλου θα ήταν παράφωνο, θόρυβος, αποκρουστικό, θνησιμαίο.

Είπα «εύλογο». Όχι όμως και σωστό. Κάθε κόμμα, υποψήφιο να κυβερνήσει τη χώρα μας, οφείλει να έχει ένα σχέδιο, ένα σκοπό πριν απ΄ όλα. Κι επιπλέον ένα πρόγραμμα, πώς θα επιτύχει τον σκοπό αυτό. Και έναν τρόπο αξιολόγησης, πώς θα αποδειχθεί αν ο σκοπός επιτεύχθηκε. Ο λαός τότε, που αποφασίζει ποιο κόμμα θα τον κυβερνήσει, επιλέγει κόμμα, έχοντας εκτιμήσει αν ο σκοπός είναι εφικτός, αν είναι αυτός που επιθυμεί κ.λπ. κι αν τα προγράμματα είναι ρεαλιστικά, κι αν η αξιολόγηση έχει αποδεικτική αξία. Αυτή είναι η σωστή άμιλλα των κομμάτων. Αντί γι΄ αυτό, τα τελευταία χρόνια ακούμε την εκάστοτε αντιπολίτευση να στηλιτεύει την εκάστοτε κυβέρνηση. Θα καταστραφούμε, αν συνεχίσουμε να έχουμε την ίδια κυβέρνηση. Χειρότερα δε γίνεται. Δικό του πρόγραμμα κανένα η αντιπολίτευση δεν έχει, εκτός από την ανατροπή της κυβέρνησης (που φταίει για όλα). Τα κόμματά μας έχουν μετατρέψει την πολιτική άμιλλα σε ανταγωνισμό. Δεν προσπαθούν να εξυψώσουν την Ελλάδα, αλλά να νικήσουν το αντίπαλο κόμμα. Με τέτοιο ανταγωνισμό, φυσικό είναι να καταστραφούμε, και λόγω των κυβερνητικών λαθών, αλλά και διότι τα κόμματα ανταγωνίζονται το ένα το άλλο. Εντός διαφέρομε μεταξύ μας· εκτός είμαστε Ένα. Προσπαθούν να παρασύρουν κι εμάς τα κόμματα, όπως ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός τους οπαδούς τους. Η ποδοσφαιροποίηση είναι το δεύτερο μέγα πρόβλημα του συστήματός μας. Το πρώτο είναι βέβαια η πελατειακή σχέση μεταξύ πολιτικών και ψηφοφόρων αφενός, και κυβέρνησης αφετέρου.

*Ο κ. Δημήτριος Α. Σιδερής είναι ομ. καθηγητής Καρδιολογίας e-mail:dimitris.sideris@gmail.com