ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

Δημήτρης Αντ. Σιδερής, ομ. καθηγητής καρδιολογίας, dimitrissideris.wordpress.com

Ηπειρωτικός Αγών, 8 Οκτωβρίου 2022

Τα παρακάτω είναι σκόρπιες, ασυνάρτητες, σκέψεις που αφορούν τους ομογενείς. Προϋποθέτουν πως έχομε επιτύχει ένα δημοκρατικό κράτος. Αυτό σημαίνει περίπου ότι η βουλή και η ποινική δικαιοσύνη μας αποτελούνται από κληρωμένους πολίτες, η κυβέρνηση από εκπροσώπους εκλεγμένου κόμματος, η αστική και διοικητική δικαιοσύνη από ειδικευμένους νομικούς και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ο μόνος άμεσα εκλεγμένος από το λαό, με δικαιοδοσία να συντονίζει την εξουσία, όχι να διαμορφώνει πολιτική, και με θητεία περιορισμένου χρόνου. Αυτά τα αναλύω στο βιβλίο μου “Κατανοώντας την Πολιτική”.

Ο Ελληνισμός επιβίωσε χιλιάδες χρόνια, ακόμη και κάτω από συνθήκες υποδούλωσης, κυρίως Ρωμαϊκής και Οθωμανικής, ως Ελληνική συνείδηση και πολιτισμός, ως έθνος. Ο Έλληνας έχει Ελληνική βούληση, με την έννοια ότι: είναι διατεθειμένος να μετάσχει στη διαμόρφωση πολιτικής του κράτους του, ενώ διαθέτει για κάποιο διάστημα (θητεία) την ύπαρξή του στη δικαιοδοσία του κράτους· έχει Ελληνική γνώση, με την έννοια ότι επικοινωνεί με τους υπόλοιπους Έλληνες, με τους προγόνους και απογόνους, προφορικά και γραπτά· και έχει Ελληνικό συναίσθημα, περήφανος που είναι Έλληνας, αλλά και έτοιμος να αναγνωρίσει σφάλματα των ομοεθνών του έχοντας τη διάθεση να αποκαταστήσει ή αποζημιώσει γι΄ αυτά. Αυτά όλα αφορούν τον Έλληνα πολίτη. Κι αυτός είναι κάθε μόνιμος κάτοικος της Ελλάδας που επιθυμεί να είναι Έλληνας, εφόσον έχει υπηρετήσει τη θητεία του και έχει την προαποφασισμένη ηλικία. Ο ορισμός αυτός αποκλείει τους ομογενείς που έχουν μόνιμη κατοικία τους σε κάποια ξένη επικράτεια. Είναι αδιανόητο δηλαδή να συμμετέχει κάποιος με την ψήφο του στη διαμόρφωση νόμων που δεν μπορούν να εφαρμοσθούν σ΄ αυτόν, αφού δεν μένει στη χώρα όπου ισχύουν αυτοί οι νόμοι και θα εφαρμοσθούν σε άλλους, αφού αυτό θα σήμαινε πως τους υποδουλώνει. Όμως η έννοια του έθνους είναι υπαρξιακή για τον Ελληνισμό και επεκτείνεται παραδοσιακά πολύ πέρα από το κράτος-έθνος μας. Για παράδειγμα, στο Ελληνικό έθνος ανήκουν οι Κύπριοι. Είναι αδιανόητο όμως οι Κύπριοι με μόνιμη κατοικία τους την Κύπρο να ψηφίζουν για την εκλογή κυβέρνησης στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά, το έθνος είναι απαραίτητο για τη διατήρησή μας και το κράτος μας πρέπει να μεριμνήσει γι΄ αυτό.

Τα ενωτικά στοιχεία του έθνους μας είναι μια στοιχειώδης πολιτισμική κοινότητα. Τα κύρια ενωτικά στοιχεία είναι η γλώσσα, η θρησκεία, η τέχνη και τα λοιπά έθιμα.

Γλώσσα. Η καθιέρωση της φωνητικής γραφής θα καταστήσει εύκολα προσιτή τη γλώσσα μας στους ομογενείς, που αρχικά τη μαθαίνουν προφορικά από τους γονείς τους στην πρώτη γενιά. Από τη δεύτερη και ιδιαίτερα την τρίτη γενιά, την ξεχνάνε. Σχολεία Ελληνικά επομένως είναι απαραίτητα όπου υπάρχει στοιχειώδης Ελληνική κοινότητα. Εκεί, ασφαλώς θα διδάσκεται ό,τι απαιτεί το κράτος που φιλοξενεί τα Ελληνόπουλα, αλλά επιπλέον στοιχειώδης Ελληνική ιστορία, γεωγραφία, λογοτεχνία κλπ. Η έκδοση μιας πανελλήνιας ηλεκτρονικής εφημερίδας θα βοηθήσει επίσης. Σ΄ αυτήν θα μπορεί να γράφει οποιοσδήποτε θέλει με μόνο περιορισμό την έκταση του κειμένου του, όπως στην αρχαιότητα η διάρκεια της ομιλίας ενός αγορητή περιοριζόταν από μια κλεψύδρα. Παραπέρα, θα πρέπει να υπάρχει κάποιος στοιχειώδης έλεγχος, όπως ονοματεπώνυμο συγγραφέα με το τηλέφωνό του, η απουσία ειδήσεων με περιεχόμενο υβριστικό ή συκοφαντικό κλπ. Μια τέτοια ηλεκτρονική εφημερίδα, προσιτή σε όλους τους Έλληνες οπουδήποτε κι αν βρίσκονται, τους φέρνει σε επαφή μεταξύ τους και με το γηγενή πληθυσμό, με όλες τις δυνατότητες τέτοιας επαφής. Ένα περιοδικό φυσικό “αντάμωμα” των Ελλήνων του εξωτερικού, π.χ. δύο φορές ετησίως, στον τόπο μας, με έξοδα της Ελληνικής πολιτείας (εισιτήρια, ξενοδοχεία) επιτρέπει να έρχονται σε άμεση επαφή εκπρόσωποι των Ελληναμερικανών, Ελληνοκαναδών, Ελληναυστραλών, Ελληνοποντίων, ποικίλων Ελληνευρωπαίων κλπ, να διαμορφώνουν κοινούς στόχους να τους συζητούν με την Ελληνική πολιτεία, που θα πρέπει να κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να εξασφαλίζει όσο γίνεται ανώτερη θέση των ομοεθνών στη νέα ξένη πατρίδα τους, βοηθώντας στην εκπαίδευσή τους.

Θρησκεία. Στον τόπο μας έχομε την πολυτέλεια να δεχόμαστε ως ισότιμους Έλληνες πολίτες άτομα που δεν έχουν την επικρατούσα θρησκεία και δόγμα, καθολικούς, προτεστάντες, ισραηλίτες, μουσουλμάνους κλπ, εφόσον πληρούν τις προϋποθέσεις του πολίτη που αναφέρθηκαν. Στους ομογενείς αυτό δεν απαγορεύεται, αλλά είναι δυσκολότερο, καθώς η θρησκεία μας είναι φορέας μεγάλου πλήθους Ελληνικών εθίμων και πολιτιστικών στοιχείων. Οι ιεροτελεστίες της αρχαίας θρησκείας διασώθηκαν διαμέσου της Ελληνοχριστιανικής ορθοδοξίας.

Λοιπά έθιμα. Η διακίνηση της Ελληνικής τέχνης μεταξύ τους είτε από την Ελλάδα προέρχεται είτε από άλλη μεριά του Ελληνισμού θα βοηθήσει να δυναμώσει το Ελληνικό συναίσθημα όπως σκιαγραφήθηκε παραπάνω. Εκθέσεις ζωγραφικής, γλυπτικής, συναυλίες κλπ πρέπει να οργανώνονται συστηματικά.

Οικονομία. Η Ελλάδα δεν είναι πλούσια χώρα, για να διαθέτει χρήματα στο σκοπό της εθνικής ενότητας μεταξύ των ομογενών. Ούτε βέβαια επιτρέπεται να τους ζητά οικονομική βοήθεια. Η δημιουργία όμως ενός είδους Τράπεζας για όλους τους απανταχού Έλληνες θα μπορεί με τα ίδια τα δικά τους χρήματα να χαλυβδώνει την Ελληνικότητά τους. Θα διευκολύνει εξάλλου τη δημιουργία επικερδών επιχειρήσεων μεταξύ Ελληνοαμερικανών, Ελληναυστραλών, Ελληνοποντίων κλπ, ενισχύοντας έτσι τη θέση τους στον τόπο που μένουν μόνιμα. Σ΄ αυτό τον τομέα η ακμάζουσα ακόμη Ελληνική ναυτιλία μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο. Η Ελλάδα ως κράτος-έθνος μπορεί να επηρεάζει, έστω στο ελάχιστο, τη διεθνή πολιτική, π.χ. με τη συμμετοχή της με βέτο σε συγκεκριμένες συνομοσπονδίες, όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ. Μ΄ αυτό τον τρόπο μπορεί να ευνοεί, έστω στο ελάχιστο, τη διεθνή Ελληνική οικονομία. Μια ελάχιστη εύνοια απλωμένη στην έκταση της οικουμένης αποκτά σημαντικό συνολικό μέγεθος.

Με τους παραπάνω όρους και άλλους ο διεθνής Ελληνισμός θα μπορεί να επηρεάζει, έστω στο ελάχιστο την πολιτική των κρατών που τους φιλοξενούν προς όφελος του Ελληνισμού. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Ελληνική Επανάστασή και βλέπομε σήμερα πώς συμπαραστέκεται π,χ, το Ελληνοαμερικανικό λόμπυ στις επιδιώξεις του κράτους μας που δέχεται ολοένα οξυνόμενες απειλές από τη γείτονα.

Για όλα τα παραπάνω προϋποτίθεται, όπως είπαμε στην αρχή, η ύπαρξη δημοκρατικού κράτους στον τόπο μας. Διότι αυτή τη στιγμή, με εκλεγμένη πελατειακά βουλή που αποφασίζει την κυβέρνηση, που διορίζει την ηγεσία της δικαιοσύνης και εκλέγει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το καθεστώς μας κάθε άλλο παρά δημοκρατικό είναι. Είναι μια ρεπούμπλικα, είδος ολιγαρχίας ή εκλεγόμενο δυναστικό κράτος (Γ. Κοντογιώργης) που εκμεταλλεύεται το λαό και το έθνος προς όφελός των φορέων του, ανεξάρτητα από ποιο κόμμα είναι στην εξουσία. Όταν έρχεται σε οξεία ρήξη με την κοινωνία, καταφεύγει στον ξένο παράγοντα. Διπλή υποδούλωση.

ΘΥΜΑ

Δημήτρης Αντ. Σιδερής, ομ. καθηγητής καρδιολογίας.

Πρωινός Λόγος, Τρίκαλα, 6 Οκτωβρίου 2022

Όταν γίνεται ένα έγκλημα, ψάχνομε να βρούμε το δράστη. Τα κριτήρια είναι ποικίλα, θετικά και αρνητικά. Θετικό είναι π.χ. αν το όπλο που χρησιμοποιήθηκε ανήκε στον ύποπτο, αν είχε συμφέρον αυτός να σκοτώσει το θύμα και άλλα. Αρνητικό είναι εξάλλου, το άλλοθι, δηλαδή όταν γινόταν το έγκλημα, ο ύποπτος βρισκόταν τεκμηριωμένα κάπου αλλού κλπ. Φιλοδοξώ να παρουσιάσω στα άρθρα μου κάποιες φιλοσοφικές αρχές, αλλά έρχεται η επικαιρότητα και με βιάζει να ασχοληθώ μ΄ αυτές. Και είδαμε στις μέρες μας το τρομερό έγκλημα της ανατίναξης του αγωγού αερίου από Ρωσία σε Ευρώπη. Ως συνήθως, ψάχνει όλος ο κόσμος να βρει ποιος διέπραξε τέτοιο έγκλημα, που όλοι συμφωνούν πως ήταν αποτέλεσμα δολιοφθοράς. Φυσικοί λόγοι, σεισμός, έκρηξη ηφαιστείου κλπ δεν υπήρχαν. Κι εγώ, όπως όλοι, αναρωτιέμαι. Φυσικά, η δύση κατηγορεί τους Ρώσους, οι Ρώσοι τους δυτικούς, συγκεκριμένα τις ΗΠΑ. Εγώ όμως συνηθίζω να σκέφτομαι ανάποδα (και η ανάποδη σκέψη είναι συνήθως λανθασμένη, αλλά μερικές φορές αποδεικνύεται κραυγαλέα σωστή). Αντί λοιπόν να αναρωτιέμαι ποιος είναι ο ένοχος, αναρωτιέμαι ποιος είναι το θύμα! Διότι αν βρούμε το θύμα ίσως διευκολυνθούμε να ανακαλύψουμε και τον ένοχο που θα είναι ανάμεσα σε εκείνους που είχαν συμφέρον να εγκληματήσουν.

Από την ανατίναξη του αγωγού δεν έχει να κερδίσει σπουδαία πράγματα η Ρωσία. Έτσι κι αλλιώς ο αγωγός υπολειτουργούσε με πολιτικές αποφάσεις. Η διακοπή διοχέτευσης του αερίου για εκβιαστικούς λόγους θα μπορούσε να είναι σημαντικό κίνητρο, αλλά αυτή μπορούσε να εφαρμοστεί χωρίς ανατίναξη του αγωγού. Εξάλλου, είχε προγραμματιστεί να σταματήσει η λειτουργία του μέσα στα επόμενα 1-2 χρόνια. Η Αμερική ασφαλώς είναι μακριά από την υπόθεση. Η Ευρώπη! Ναι αυτή είναι το θύμα. Χωρίς το αέριο, θα υποφέρουν τα πάνδεινα και η οικονομία της και οι λαοί της. Οι περιορισμένες ήδη ποσότητες ενέργειας που έπαιρναν από τη Ρωσία θα διακοπούν πλήρως. Οι ΗΠΑ; Αυτές είναι οι ιδιαίτερα κερδισμένες από το έγκλημα. Θα πουλούν στην Ευρώπη τη δική τους ενέργεια με τιμές δυσθεώρητες ανθρωπίνοις οφθαλμοίς. Ωφελημένοι θα είναι και οι διεθνείς πλοιοκτήτες, ανάμεσά τους και οι Έλληνες με το μεγάλο εμπορικό στόλο τους, αφού αυτοί θα μεταφέρουν την πολύτιμη ενέργεια. Ωστόσο, αυτοί απαλλάσσονται, διότι το έγκλημα ήταν τέτοιο που δεν είχε δυνατότητα να το εκτελέσει κάποιος ιδιώτης. Ή θα είναι ένα μεγάλο πανίσχυρο κράτος ή θα είναι τρομοκράτες με τη συγκάλυψη ενός ισχυρού κράτους. Ο εργαστηριακός έλεγχος δεν βοηθάει πολύ. Το ότι το όπλο ανήκε στον εγκληματία δεν αποκλείει να του το είχε κλέψει κάποιος άλλος και να το χρησιμοποίησε. Και η ανεύρεση εκρηκτικών υπολειμμάτων στην περιοχή δεν ωφελεί να βρούμε την προέλευσή τους, διότι τίποτε δεν αποκλείει να είχαν κλαπεί και να χρησιμοποιήθηκαν με σκοπό να ενοχοποιηθεί άλλος. Οι ΗΠΑ σε ανύποπτο χρόνο είχαν εκφρασθεί αντίθετες στη χρήση του αγωγού και είχαν εμποδίσει την ανάπτυξη αγωγών  (Nord Stream). Υπήρχε επομένως η ρητή δήλωσή τους ενάντια στους αγωγούς και στην πράξη ωφελούνται από την καταστροφή του. Θέλω να πω ότι είναι απίθανο να μάθουμε στο μέλλον αξιόπιστα ποιος ήταν ο ένοχος αυτού του εγκλήματος εναντίον εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Μια αντικειμενική εξεταστική επιτροπή αποκλείεται να βρεθεί και να είναι αμερόληπτη. Εκείνο όμως που είναι αναμφισβήτητα σαφές είναι ποιο είναι το θύμα: Η Ευρώπη!

Και τώρα έρχομαι να συζητήσω για ένα είδος αυτογκόλ. Η Ευρώπη έχει σαφείς ευθύνες για όσα σήμερα υποφέρει. Οι Ευρωπαίοι κουρασμένοι από δύο παγκόσμιους πολέμους με επίκεντρο την παλιά Ήπειρο, ήθελαν να ξαπλώσουν και να απολαμβάνουν την ησυχία και τη σιγουριά τους. Καταρχήν πήραν σα δεδομένο ότι απειλούνται από τον Κομμουνισμό και, επομένως από τη Σοβιετία. Η απειλή υπήρχε, έστω μικρή, αλλά από μέσα τους, αφού ως το ένα τέταρτο σχεδόν των πολιτών σε μερικά από τα κράτη τους (π.χ. Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα) ήταν φιλοκομμουνιστές. Όμως η Ρωσία υποφέρει μόνιμα από την απουσία λιμανιών. Τα βόρεια λιμάνια της παγώνουν το χειμώνα, στηρίζεται επομένως στις ανατολικές ακτές της και στις νότιες, στον Πόντο, και γι΄ αυτό είχε επανειλημμένα Ιαπωνορωσικούς και Τουρκορωσικούς πολέμους. Η Δύση ορθολογικά δεν την ενδιέφερε, διότι οδηγούσε σε άλλη στεριά, όχι σε λιμάνια. Εξάλλου, τους τελευταίους αιώνες υπέστη επανειλημμένες εισβολές δυτικών δυνάμεων στον τόπο της (Γαλλικών, Γερμανικών και άλλων), ενώ δεν είχε κάνει ποτέ απόπειρα επέκτασης προς τη Δύση, εκτός από τις συνοριακές συγκρούσεις που φυσικό είναι να υπάρχουν μεταξύ γειτόνων. Έτσι η Ευρώπη συγκρότησε με τις ΗΠΑ το αντικομμουνιστικό ΝΑΤΟ. Μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού στη Ρωσία, όχι από ξένη επίθεση, αλλά από αποτυχία του συστήματος, θα ανέμενε κάποιος να διαλυθεί το ΝΑΤΟ. Όμως δεν διαλύθηκε, αποδεικνύοντας ότι δεν ήταν ένα αμυντικό σύστημα κατά του κομμουνισμού, αλλά περισσότερο ένα επιθετικό εναντίον της Ρωσίας. Η Ευρώπη όμως το απολάμβανε. Με δαπάνες κυρίως των ΗΠΑ είχε εξασφαλισμένη την άμυνά της, ενώ έστρεψε την πολιτική της στην οικονομική ανάπτυξη και στην επίτευξη μοναδικής εφαρμογής των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Σχημάτισε και την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε οικονομική κυρίως βάση, μεγάλο επίτευγμα, παραμερίζοντας εχθρότητες αιώνων μεταξύ των λαών της. Ο Χρυσός Αιώνας της Ευρώπης. Όμως, δεν ήταν όλα ρόδινα. Πρώτον, το ΝΑΤΟ δεν καλύπτει όλες τις χώρες της ΕΕ. Και δεύτερο, ανήκουν στο ΝΑΤΟ χώρες εκτός της ΕΕ. Άρα, τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ δεν συμπίπτουν. Αυτή την αλήθεια τη συνειδητοποιήσαμε εμείς στην περιοχή μας με τους γείτονές μας, αλλά οι Ευρωπαίοι δεν ήθελαν να χάσουν την ησυχία τους. Όμως, να που ήλθε ο πόλεμος στην Ουκρανία να ξυπνήσει βίαια την Ευρώπη. Η Ευρώπη είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει την πολιτική του ΝΑΤΟ, που εκπροσωπεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ, αποδεχόμενη να είναι το θύμα αυτής της σύγκρουσης. Το προφανές αποτέλεσμα είναι ότι η άλλοτε κραταιά, διαιρεμένη όμως, Ευρώπη, να είναι ο πτωχός συγγενής στην παγκόσμια οικογένεια. Ήδη από την προηγούμενη Αμερικανική κυβέρνηση είχε γίνει σαφές ότι, δικαιολογημένα, δεν μπορούν να σηκώνουν μόνες τους οι ΗΠΑ το φορτίο της Ευρωπαϊκής άμυνας και η ιδιοφυής καγκελάριος Μέρκελ υπέστη μπούλινγκ (νταϊλίκι) από τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, τον κ. Τραμπ.

Πού καταλήγω; Τον ένοχο του εγκλήματος του αγωγού, δεν θα τον μάθουμε αξιόπιστα ποτέ. Ξέρομε όμως σίγουρα το θύμα του εγκλήματος, την Ευρώπη. Η Ευρώπη πρέπει επιτέλους, έστω αργά, να χειραφετηθεί αμυντικά, πριν χάσει τον τομέα που ακόμη διατηρεί, τη σημαντική τεχνογνωσία της.

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΔΕΞΙΑ

Δημήτρης Αντ. Σιδερής, ομ. καθηγητής καρδιολογίας, dimitrissideris.wordpress.com

Κοινή Γνώμη, 4 Οκτωβρίου 2022

 Συγχωρήστε με, αλλά έχω τελείως μπερδευτεί. Στην Ιταλία εκλέχθηκε μια “ακροδεξιά”. Τι θα πει αυτό;

Πριν από λίγες δεκαετίες, η απάντηση θα φαινόταν περίπου αυτονόητη. Οι άνθρωποι διαιρούνταν σε δεξιούς και αριστερούς. Και αυτή η διαίρεσή τους καθόριζε μέσα μας και ολόκληρη περίπου τη στάση καθενός σε όλα τα θέματα. Βασικά, η δεξιά ήταν η παράταξη των κεφαλαιούχων, καπιταλιστών, η αριστερά των εργαζομένων, προλεταρίων. Δεξιά συντηρητισμός, αριστερά, προοδευτισμός. Από κει και πέρα συνήθισα μια ολόκληρη ζωή να θεωρώ ότι κομμουνιστής σήμαινε φιλορώσος· δεξιός, φιλοδυτικός, φιλοαμερικανός, φιλοάγγλος, φιλογάλλος,φιλογερμανός κλπ. Εμείς είχαμε άρχουσα τάξη μια λιγότερο ή περισσότερο δεξιά, έστω και αν κάποιες κυβερνήσεις μας χαρακτηρίζονταν από κάποιους, για ψηφοθηρικούς λόγους, αριστερές, χωρίς στην ουσία να είναι.  Και από αυτή την κυβερνώσα παράταξη ήταν η ουσιαστική πληροφόρησή μας. Ήδη στον πόλεμο κακή ήταν η συμφωνία U. von Ribbentrop με τον В. Мо́лотов, ενώ τη συμφωνία A. Chamberlain με τον A. Hitler δεν την πολυσυζητούσαμε. Για τους αριστερούς, η πρώτη ήταν καλή, διότι ο πόλεμος ήταν σύγκρουση μεταξύ καπιταλιστικών χωρών. Στην κατοχή την αντιστασιακή πρωτοκαθεδρία στον τόπο μας την είχε η αριστερά με τον ΕΛΑΣ, αν και δεν έλειψε και δεξιά αντίσταση π.χ. με τον ΕΔΕΣ. Ο οπλισμός τους προερχόταν κυρίως από συμμαχικές δυνάμεις. Όμως υπήρξαν δεξιοί Έλληνες που πήραν όπλα από τους κατακτητές για να χτυπήσουν αντιστασιακούς Έλληνες, καθώς οι αριστεροί επιτίθενταν αδιακρίτως εναντίον ντόπιων και ξένων φασιστών, που έπρεπε να αμυνθούν. Μετά την αναχώρηση και του τελευταίου Γερμανού ήλθε στον τόπο μας συμμαχικός στρατός (υπολογίζεται περί τους 100 000 άνδρες), όχι για να μας ελευθερώσουν (οι κατακτητές είχαν φύγει προηγουμένως) αλλά για να προστατέψουν τους συνεργάτες των Γερμανών από τις εκδικητικές διαθέσεις της ένοπλης αριστεράς, από έναν εμφύλιο πόλεμο. Και τότε συμμαχικά όπλα και από τις δύο παρατάξεις άρχισαν να σκοτώνουν Έλληνες και από τις δύο παρατάξεις. Η δεξιά παράταξη νίκησε στον εμφύλιο. Σκοπός της Δύσης (Άγγλων αρχικά, Αμερικανών αργότερα) δεν ήταν να αποκατασταθεί η ειρήνη, αλλά να ηττηθεί με αίμα η αριστερά, έτσι που ο διχασμός να είναι βαθύς και να μην επιτραπεί ούτε στον πολιτικό τομέα να διεκδικήσει μερίδιο η αριστερά.

Η αριστερά δεν πίστευε σε τίποτα από όσα λέγονταν για την ΕΣΣΔ. Όλα ήταν προπαγανδιστικά ψεύδη. Ώσπου το καθεστώς τους κατέρρευσε. Άρα δεν ήταν ψεύδη. Για την άμυνα της Δύσης κατά του επάρατου κομμουνισμού, δημιουργήθηκε το ΝΑΤΟ. Ο κομμουνισμός κατέρρευσε, αλλά το ΝΑΤΟ έμεινε. Άρα το ΝΑΤΟ δεν είχε δημιουργηθεί για άμυνα κατά του κομμουνισμού, αλλά κατά της Ρωσίας. Και αυτός ο στρατιωτικός οργανισμός ή και απευθείας Αμερικανικές βάσεις σε όλο τον κόσμο εγκαταστάθηκαν γύρω από τις δύο αχανείς χώρες, τη Ρωσία και την Κίνα. Ποιος αλήθεια μπορεί ακόμη να πιστεύει ότι το ΝΑΤΟ ήταν μια αντικομμουνιστική συμμαχία; Η διαρκής επέκταση των βάσεων γύρω από τη Ρωσία, παρά τις όποιες συμφωνίες, για τις οποίες η καταρρέουσα τότε δύναμη δεν μπορούσε να κάνει τίποτε, έφτασε στον παρόντα Ρωσοουκρανικό πόλεμο. Ναι, αλλά σε όλη αυτή τη γιγάντια αντιπαλότητα πού είναι η ιδεολογική αντιπαράθεση δεξιάς αριστεράς, το προκάλυμμα για να κλείνει τα μάτια από ωμά συμφέροντα; Και τι σημαίνει τώρα η άνοδος της “ακροδεξιάς” παράταξης στην Ιταλία, που κάποτε το 25% του λαού της ψήφιζε κομμουνιστικό κόμμα; Η δεξιά επιμένει σήμερα στα ίδια πρότυπα του συντηρητισμού: Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια. Καλά, τι κακό βρίσκεται σ΄ αυτά; Αυτά μεταφράζονται σε κάποιες πράξεις. Π.χ. δεν μας νοιάζει τι λέει η Ευρώπη. Αν οι αποφάσεις της μας συμφέρουν, τις εφαρμόζομε και επωφελούμαστε. Αν όχι, απλώς τις αγνοούμε. Για παράδειγμα, οι Γερμανοί, όσο τουλάχιστον είχαν ανάπτυξη, ήθελαν μετανάστες. Δεν ξέρω τώρα που η ανάπτυξη τους έχει περιορισθεί, αν εξακολουθούν να τους θέλουν. Στην Ιταλία όμως δεν τους θέλουν, επειδή παίρνουν τις δουλειές των ντόπιων και τους πνίγουν στη θάλασσα, χωρίς μάλιστα να έχουν κάποιο γείτονα να κάνει σημαία του τις τραγωδίες αυτών των δυστυχισμένων. Όμως, ποιος τους πνίγει; Αυτοί που δεν τους δέχονται ή αυτοί που τους στέλνουν; Δεν έχει καμιά σημασία για την κυρία G. Meloni. Σημαίνει επίσης ένα βάθεμα της διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα στον καθολικό κόσμο και τον προτεσταντικό στο βορρά και τον Ελληνορθόδοξο στην Ανατολή. Στο κάτω κάτω ο αρχηγός του καθολικισμού βρίσκεται στην Ιταλία. Κι ακόμη, οικογένεια. Τι είναι αυτές οι ανοησίες του γάμου μεταξύ ομοφύλων και δεν τολμά πια κανένας να αμφισβητήσει τη νομιμότητά του. Η Αρχηγός θέλει την οικογένεια παραδοσιακή, με τον αφέντη άντρα και πατέρα, αλλά, καθώς η κοινωνία έχει προχωρήσει, πρέπει και η γυναίκα να εργάζεται και να μη βρίσκεται διαρκώς στο σπίτι, εξαρτημένη απόλυτα από τον αφέντη της. Κι εγώ να χαίρομαι ή να ανησυχώ, γι΄ αυτή την εκλογή; Βέβαια η κοπέλα εξυμνεί το Moussolini που νομίζαμε πως έχει ξεχαστεί. Γιατί δεν θα ακολουθήσει στη Γερμανία άνοδος ενός υμνητή του Χίτλερ; Αυτός είχε παραλάβει μια Γερμανία στα χείλη της αβύσσου. Αποκατέστησε την τάξη (που το κόμμα του συστηματικά την παραβίαζε) και έφερε την πρωτοφανή ευημερία, σε κάποιο βαθμό με τα χρήματα των Εβραίων, που τους λεηλατούσε, ενόσω τους εξόντωνε. Αλλά όχι μόνο, η τρομακτική προπολεμική οικονομική ανάπτυξη της Γερμανίας δεν είχε παρά ένα μόνο πρόβλημα. Τα προϊόντα της, ποιοτικά ανώτερα από των λοιπών Ευρωπαίων, δεν μπορούσαν να πουληθούν σε λαούς που ήταν αποικίες των Άγγλων, Γάλλων, Ολλανδών, Βέλγων κλπ. Επομένως, η Γερμανία είχε ανάγκη από “ζωτικό χώρο” κι έτσι έκανε τον πόλεμο. Άραγε θα φτάσει ως εκεί και η αξιόλογη κυρία Georgia; Εμάς όμως μας ενδιαφέρει για άλλους λόγους. Αν σταθεί στο πλευρό μας στις διαφορές μας με την απειλητική γείτονά μας, π.χ. στο μεταναστευτικό, θα είναι καλή. Αν όμως σταθεί απέναντί μας, πουλώντας σ΄ αυτούς ό,τι θέλουν και επιθυμούν, έ, όχι. Καλή η ιδεολογία, αλλά όχι και να στρέφεται εναντίον μας που υποστηρίζομε κι εμείς την πατρίδα, τη θρησκεία, την οικογένειά μας. Θέλω να πω πως οι λέξεις δεξιός και αριστερός εμένα δεν μου λένε τίποτε απολύτως. Παλιότερα κάτι σήμαιναν. Βασικά με απάλλασσαν από τον κόπο να σκέφτομαι. Ό,τι έλεγε η παράταξή μου ήταν το σωστό, η αντίπαλη λάθος. Και ξαφνικά μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα και είπανε πως ιδεολογίες πια δεν υπάρχουν. Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς ιδεολογίες; Ήταν αυτές μια κάποια λύσις.