ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ

Δημ. Α. Σιδερής, ομ. καθηγητής καρδιολογιας, dimitris.sideris@gmail.com

Ηπειρωτικός Αγών, 8 Φεβρουαρίου 2019

“Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι!” Κραυγάζει ο λαός και όχι μόνο εδώ. Δίκιο έχει. Αναρωτιέμαι αν άλλο έθνος έχει σφάξει τόσο πολλούς όσο οι Αμερικάνοι. Εξολόθρευσαν στον τόπο τους τούς ντόπιους. Εκατομμύρια κόσμου. Ερήμωσαν την Αφρική από τους κατοίκους της, παίρνοντάς τους δούλους. Σε κάθε πόλεμο σκοτώνουν. Όχι αμυνόμενοι μέσα στην πατρίδα τους. Και όχι μόνο ενόπλους. Μέσα σε κλάσμα δευτερολέπτου, δυο φορές εξόντωσαν εκατοντάδες χιλιάδες αμάχους. Το θυμάμαι, παιδάκι ήμουν. Και πανηγύριζα γι΄ αυτή την “επιτυχία” των συμμάχων μας!

Σε μια κοινωνία, για να διατηρηθεί η τάξη, πρέπει να υπάρχουν κάποιοι “άρχοντες” οι μόνοι που επιτρέπεται να ασκούν νόμιμα βία. Άμυνα υπάρχει όταν υφίσταται απειλή παρούσα και άδικη. Τότε η αποφυγή της βίας δεν την αποσοβεί, απλώς αλλάζει το θύμα. Στον πόλεμο δεν υπάρχει χρόνος να ελεγχθεί ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Όλοι βρίσκονται σε άμυνα και η βία εκατέρωθεν θριαμβεύει. Οι ΗΠΑ, θέλομε-δε-θέλομε, είναι μια υπερδύναμη, μάλλον είναι Η Υπερδύναμη. Ισχυροί υπάρχουν κι άλλοι, όπως οι Κινέζοι και οι Ρώσοι. Και σε μια σύρραξη κανένας δεν μπορεί να προβλέψει ποιος θα νικήσει. Βάσιμα, με τις υπάρχουσες ενδείξεις, για πρώτη φορά στην ιστορία, νικητής δεν θα υπάρξει, όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι πάνω στον πλανήτη μας θα είμαστε ηττημένοι. Αυτή η υψηλή πιθανότητα κάνει ιδιαίτερα υπεύθυνους τους ισχυρούς, και μάλιστα την Υπερδύναμη. Κι αυτή την απειλή χρησιμοποιούν οι σχετικά αδύναμοι κρατώντας σε ομηρία τους μεγάλους. “Αν δεν κάνετε ό,τι θέλω εγώ, θα φθάσω στα άκρα που οδηγούν στον Γ΄ (Τελικό) Παγκόσμιο Πόλεμο”. Κανένας δεν ξέρει πώς θα εξελιχθεί μια τοπική διένεξη, που, καθαυτή μικρής σημασίας, μπορεί όμως να αποτελέσει το έναυσμα για γενικότερη αναταραχή. Προκειμένου να αποφύγουν τέτοιο ενδεχόμενο, οι ισχυροί όχι σπάνια αναγκάζονται να αδικούν αδίστακτα τους “προστατευόμενούς” τους, για να αποφευχθεί ο γενικευμένος όλεθρος. Τα περιγράφει ο Θουκυδίδης, στον Πελοποννησιακό πόλεμο. Όποτε συμπλησίαζαν να κάνουν ανακωχή οι “μεγάλοι”, οι Αθηναίοι και οι Σπαρτιάτες, ξεσηκώνονταν οι προστατευόμενοί τους σε άλλες πολιτείες (π.χ. Κορίνθιοι) και δεν τους άφηναν, διότι αυτό θα σήμαινε να χάσουν την προστασία των ισχυρών. Έτσι, η γη χωρίσθηκε στη Γιάλτα σε σφαίρες επιρροής και αποφεύχθηκε για πολλές δεκαετίες ως τώρα ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, παραδίδοντας όμως, ερήμην τούς χωρίς άμυνα μικρούς στους συμφωνημένους “προστάτες” τους.

Αυτή τη στιγμή προεδρεύει στις ΗΠΑ κάποιο άτομο, εκλεγμένο με οριακή πλειοψηφία. Η γενική στάση του είναι ό,τι χειρότερο προσωπικά πιστεύω. “Πρώτα η Αμερική!”, φωνάζει κι αυτό δεν διαφέρει από το “Deutschland über alles”, η Γερμανία πάνω από όλους, που διατυμπάνιζε ο μεγαλύτερος προγραμματισμένος σφαγέας που έχει να παρουσιάσει η ιστορία. Σ΄ αυτό το πλαίσιο, ο Πρόεδρος παίρνει δραστικά μέτρα εναντίον των μεταναστών και αθετεί την υπογραφή της Αμερικής για τον περιορισμό της ρύπανσης του πλανήτη. Κάνει ό,τι μπορεί για να καταστήσει την Αμερική αδιαφιλονίκητο ηγέτη όλης της Σφαίρας, μόνο έθνος που θα μπορεί “νόμιμα” να ασκεί βία όποτε νομίζει. Χωρίς έλεγχο. Τι άλλο θέλω για να τον αντιπαθώ;

Για πολλές δεκαετίες βρισκόμαστε κάτω από την επιρροή των ΗΠΑ. Είμαστε χειροπόδαρα δεμένοι. Μετά από μια βραχεία περίοδο Βρετανικής κυριαρχίας, οι Αμερικανοί μας διευθύνουν. Στον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο, αντί να προωθήσουν την ειρήνευση που θα μας έσωζε από τον όλεθρο, προτίμησαν να μας χωρίσουν με ποταμούς ελληνικού αίματος εκατέρωθεν που ακόμη μας στοιχειώνουν. Αυτό τους συνέφερε. Όταν νόμισαν πως μπορούσαμε να ασκήσουμε υποτυπώδη, ανεξαρτησία, μας επέβαλαν (ή ανέχθηκαν) το καθεστώς που στον τόπο τους θα ήταν απαράδεκτο, δικτατορία. Και αυτή οδήγησε στην Κυπριακή τραγωδία. Με το να μπούμε στο ΝΑΤΟ, αποκτήσαμε σαφείς αντιπάλους, τους ομόδοξους Ρώσους. Αν αυτοί μας απειλήσουν, η Συμμαχία θα ενεργήσει, μόνον αν αυτή κρίνει πως υπάρχει απειλή, ενώ σε μια σύρραξη της Συμμαχίας μαζί τους, θα είμαστε ο πρώτος στόχος, όπως στόχοι βομβαρδισμών στις αεροπορικές επιδρομές ήταν τα γεφύρια, που κάτωθέ τους καταφεύγαμε για να μην μας πάρουν οι αδέσποτες. Σε όλες τις άδικες απειλές των γειτόνων μας εναντίον μας ή εναντίον των Κύπριων αδελφών μας, στάθηκαν στο πλευρό εκείνων, ή, στάθηκαν ουδέτεροι, έστω και αν είχαμε καταφανώς εμείς δίκιο κι αυτοί άδικο.

Και, ξαφνικά, εδώ και λίγα χρόνια, με τον απαίσιο ηγέτη της απαίσιας Υπερδύναμης, για πρώτη φορά, βλέπομε τη Συμμαχία και τους Αμερικανούς να βρίσκονται, άλλοτε έμμεσα κι άλλοτε πιο άμεσα στο πλευρό μας, εναντίον των κακών γειτόνων μας. Στα θέματα εκμετάλλευσης της θάλασσας προειδοποιούν ανοικτά τους Τούρκους να μας αφήσουν να κάνουμε τη δουλειά μας. Στην αντιπαλότητά μας με τους βόρειους γείτονές μας, οι προηγούμενοι είχαν δεχθεί, μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία όλου του κόσμου διεθνώς, να είναι πολίτες της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, απόγονοι του Μεγαλέξανδρου. Και ξαφνικά τους πίεσαν να μετριάσουν τις παράλογες απαιτήσεις τους. Τι έγινε;

Έτσι ήλθαν τα πράγματα και, μετά από χρόνια, τα συμφέροντά μας συμπλέουν με της Αμερικής. Της δώσαμε άλλωστε ανταλλάγματα, στρατιωτικές βάσεις όπου θέλουν στην περιοχή μας, χωρίς μα και μου. Και τώρα, ψάχνομαι εγώ να ζυγίσω. Να είμαι με το μέρος της Αμερικής και του αλλοπρόσαλλου ηγέτη της, όταν είναι η μόνη περίοδος που ενισχύει τα εθνικά μας συμφέροντα ή να είμαι εναντίον του; Αυτή η στάση των Αμερικανών είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που τη σχεδίασε και την υλοποίησε ένας υπουργός, ιδεολογικά αντίπαλος των ΗΠΑ, και τον οποίον εμείς αποπέμψαμε από το Υπουργείο μας των Εξωτερικών. Πρόσφερε προφανώς ανταλλάγματα, που για πολλούς από εμάς είναι απαράδεκτα ή άγνωστα. Μα την αλήθεια, έχω ζαλιστεί. Δεν ξέρω τι να κάνω.

Πώς ονειρεύομαι την πατρίδα μου στο μέλλον; Πρέπει να καταγράψω τα προβλήματά μας, να τα ιεραρχήσω. Να αποδεχθώ να στερηθώ κάποια προνόμια ιεραρχικά ασήμαντα, για χάρη άλλων, ιεραρχικά πιο σημαντικών. Είναι αδύνατο να τα έχουμε όλα δικά μας. Και να υπολογίσω πώς συμβιβάζονται με τα συμφέροντα των ισχυρών, που πρέπει να τους επιλέξω με συνέπεια όσο γίνεται στις ήδη ανειλημμένες υποχρεώσεις μας. Μετά τι κάνω; Μια προώθηση των κοινών συμφερόντων μας (πάντοτε υπάρχουν κοινά συμφέροντα) με τους γύρω μας. Θα χρειασθεί φυσικά να κάνουμε παραχωρήσεις. Ήδη προωθήθηκαν σημαντικές συνεργασίες, με Κύπρο, Ισραήλ, Αίγυπτο, άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής και (ενδεχομένως) βόρειους γείτονές μας. Αυτές οι θέσεις μας μάς κάνουν ισχυρότερους απέναντι σε όποιους “ισχυρότερους” θέλουν να μας επιβάλουν τη θέλησή τους ενάντια στις δικές μας.