ΑΡΕΙΑΝΟΣ

Δημ. Α. Σιδερής, ομ. καθηγητής καρδιολογίας, dimitris.sideris@gmail.com

Ηπειρωτικός Αγών, 18 Ιανουαρίου 2019

Βγήκα από την Εφορία το μεσημέρι αναστατωμένος. Ούτε πας στην Εφορία ούτε φεύγεις ήρεμος. Αυτή τη φορά, βγαίνοντας είδα κάποιον που παρουσιάστηκε μπροστά μου από το πουθενά, σα Φάντης Μπαστούνι. Κρατούσε και μπαστούνι.

“Συγγνώμη, κύριε, φαίνεστε πολύ αναστατωμένος. Τι σας συμβαίνει;” Είχε όψη πολύ παράξενη. Δεν είχα δει ποτέ στη ζωή μου τέτοιο πράγμα.

“Από πού είστε, κύριε;” απόρησα.

“Από τον Άρη. Αλλά φαίνεστε αναστατωμένος. Τι σας συμβαίνει;”

“Μιλάτε ωραία τα Ελληνικά!” Προσπάθησα να αλλάξω κουβέντα.

“Μιλώ όλες τις γλώσσες. Όλες είναι ανεπαρκείς. Η Ελληνική όμως μου φαίνεται η λιγότερο ασαφής. Αλλά τι σας συμβαίνει;”

“Βγαίνω από την Εφορία, κύριε. Φθάνει αυτό.”

“Να βγαίνετε από την ευφορία και να δείχνετε τόση δυσφορία: Δεν καταλαβαίνω.

“Εφορία, είπα, όχι ευφορία!”

“Α, κατάλαβα! Αλλά τι σας συνέβηκε;” Η επιμονή του ήταν ενοχλητικά συγκινητική,. Κατάλαβα πως δεν θα ξέμπλεκα, αν δεν του έλεγα.

Είχα πάει ζητώντας φορολογική ενημερότητα της γυναίκας μου. Πήδηξα μια ουρά και ρώτησα τον υπάλληλο σε ποιο γραφείο να πάω. Μου έδειξε απέναντι. Ουρά. Στήθηκα. Μου ζήτησε επίσημη εξουσιοδότηση από τη γυναίκα μου. Λογικό. Την είχα. “Θα την κρατήσουμε”, λέει. Αντίγραφο δεν είχα. “Πηγαίνετε να βγάλετε φωτοαντίγραφο”. “Πού;” “Απέναντι στο δρόμο”. Πενταόροφη η Εφορία, δεν είχε φωτοαντιγραφικό. Πήγα. Ουρά όταν γύρισα. Μου ζήτησε τότε φωτοαντίγραφο της ταυτότητας της γυναίκας μου. Το έβγαλα. Μου ζήτησε να γράψω μια αίτηση. Την έγραψα. “Γιατί τη θέλετε την ενημέρωση;” Μου ήλθε να του πω: “Και τι σε νοιάζει εσένα;” αλλά κρατήθηκα. “Για μεταβίβαση ακινήτου”. “Ποιου;” Του έδωσα τη διεύθυνση. “Τι κωδικό έχει;” “Δεν ξέρω.” “Πηγαίνετε στον 3ο όροφο να σας τον βρούνε”. Πήγα στον 3ο όροφο. Ουρά. Πήρα τον κωδικό. Επέστρεψα στον υπάλληλό μου. Ουρά. “Η γυναίκα σας έχει αλλάξει ταυτότητα, πρέπει να πάτε στο 2ο όροφο να το δηλώσετε”. Πήγα. Αίτηση. “Εξουσιοδότηση έχετε, έστω φωτοτυπία;” “Έχω δώσει στο Ισόγειο στον υπάλληλο”. “Λυπάμαι, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Χωρίς αντίγραφο εξουσιοδότησης, δεν μπορώ να δεχθώ την αίτησή σας.” Κάπου εκεί άρχισα να βάζω τις φωνές. Περιέργως, το μέτρο έπιασε. Έβγαλε το αντίγραφο στο φωτοτυπικό μηχάνημα που είχε δίπλα της. Επιστροφή στον υπάλληλό μου. Ουρά. “Χρωστάει η γυναίκα σας κάποιο ποσό.” “Πώς να το πληρώσω;” “Στο Ταμείο”. Πήγα και κει. Πλήρωσα. Επέστρεψα. Πήρα την ενημερότητα. Ήταν ήδη αργά το μεσημέρι. Πώς να μη δυσφορώ τώρα;

Ο Αρειανός με κοίταξε απορημένος. “Καλά, σεις θέλατε φορολογική ενημερότητα, τίποτε άλλο. Για να σας τη δώσει ο υπάλληλος χρειαζόταν κάποια τεκμηρίωση. Λογικό. Αυτήν όμως την ήθελε αυτός, όχι σεις. Δική του δουλειά ήταν, επομένως, να βρει την τεκμηρίωση, όχι δική σας.” “Αυτά ακριβώς είπα φωνάζοντας στην κυρία που μου ζητούσε φωτοτυπία.” “Και τι σας απάντησε;” “Από ποιο πλανήτη έρχεστε;” με ρώτησε.

Με κοίταξε σα χαζός ο συνομιλητής μου. “Καλά, όλα αυτά μπορούσαν να γίνουν χωρίς να κουνηθείτε ούτε σεις ούτε ο υπάλληλος από τη θέση του, ηλεκτρονικά. Παίνεσα τη γλώσσα σας, αλλά δεν μπορώ να παινέσω και το κράτος σας!” σχολίασε. Αισθάνθηκα την ανάγκη να υπερασπισθώ την πατρίδα μου.

“Καλά, και τι θα κάνουν όλοι αυτοί οι υπάλληλοι που απασχόλησα και γι΄ αυτό πληρώνονται;”

“Μα δε χρειάζονται τόσοι υπάλληλοι. Τη δουλειά την κάνουν οι υπολογιστές.”

“Και τι θα τους κάνουμε όλους αυτούς;”

“Θα τους απολύσετε. Έτσι και το κράτος σας θα κάνει οικονομία και σεις θα εξυπηρετείστε ταχύτερα.”

“Καλά, και τι θα κάνουν όλοι αυτοί οι απολυμένοι; Θα μείνουν άνεργοι να πηγαινοέρχονται στις καφετέριες ή στις διαδηλώσεις καταστρέφοντας τα πάντα;”

“Θα πάνε να δουλέψουν.”

“Πού;”

“Η χώρα σας έχει μεγάλο φυσικό πλούτο. Έχει φυσική ενέργεια που δε ρυπαίνει, ήλιο, ανέμους, κύματα, έχει θάλασσα που μπορεί να φυτρώνει ψάρια, καλαμάρια και αστακούς, έχει εγκαταλειμμένη γη που με τα σημερινά μέσα μπορεί να σας παρέχει ό,τι χρειάζεστε για να ζείτε. Εκεί θα πάνε να δουλέψουν.”

“Και πώς θα τους πληρώνουμε; Εμείς όχι κεφάλαια δεν έχομε, αλλά χρωστάμε για να πληρώνουμε ένα αιώνα.”

“Να πάνε να δουλέψουν με εθελοντική εργασία”.

“Να δουλεύουν και να μην πληρώνονται; Με δουλεύετε;”

“Να παίρνουν μια Βεβαίωση εθελοντικής ΕΡΓΑσίας, ας την πούμε ΒΕΡΓΑ.”

“Και τι να την κάνουν;”

“Να τη δέχεται το κράτος σας ως ένα μέρος των χρεών τους προς αυτό, φόρους, ΕΝΦΙΑ, ΔΕΗ και ό,τι άλλο. Αν δέχεται τη ΒΕΡΓΑ το κράτος σας, θα τη δέχονται και τα καταστήματα, αφού κι αυτοί πληρώνουν το κράτος. Με τη ΒΕΡΓΑ όλα γίνονται.”

“Μιλάτε για χρήμα λοιπόν. Οι διεθνείς συμβάσεις μας το απαγορεύουν.”

“Δεν είναι χρήμα, αφού δεν μπορεί να ανταλλαγεί με συνάλλαγμα. Θα είναι όπως, μη έχοντας λεφτά να πληρώσετε το δικηγόρο σας, αυτός να δέχεται να του καθαρίζετε το γραφείο δωρεάν για ένα μήνα. Ή όπως τα καταστήματα σας δίνουν κουπόνια, bonus, για να τα ανταλλάξετε με προϊόντα τους. Δεν υπάρχει διεθνής δέσμευση που να το απαγορεύει. Απλώς καλός σχεδιασμός χρειάζεται, ώστε με τον τρόπο αυτό να γίνεται ανάπτυξη με παραγωγή όσων χρειάζεστε, αγαθών και υπηρεσιών.” Τον κοίταξα απορημένος.

“Καλά, και ποιος μπορεί να τα κάνει όλα αυτά;”

“Μα έχετε κυβέρνηση που την εκλέξατε και βουλευτές που τους εκλέξατε και δικαστές που διόρισε η κυβέρνησή σας”.

“Μα, κύριε, αν οι βουλευτές ψηφίσουν τους νόμους που λέτε, δεν θα ξαναψηφισθούν!”

“Σωστά. Γιατί να εκλεγούν όμως; Ψηφίστε σεις τους αναγκαίους νόμους.”

“Εμείς δεν είμαστε νομοθέτες!”

“Γιατί όχι; Αν όλοι έχετε τις ίδιες πιθανότητες να συμμετέχετε στη λήψη αποφάσεων, στη βουλή, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στα συνδικαλιστικά σώματα, στα δικαστήρια ως ένορκοι, μπορείτε. Αρκεστείτε να εκλέγετε μόνο την κυβέρνηση μεταξύ όσων κρίνετε ειδικούς. Αυτοί θα εισηγούνται τους νόμους.”

“Μα έχει ο κοινός λαός την ωριμότητα να παίρνει τέτοιες αποφάσεις που χρειάζονται;”

“Το μόνο που χρειάζεται είναι αρετή και κοινός νους. Κι αυτά είναι ισοκατανεμημένα σε μορφωμένους και αμόρφωτους. Εξάλλου, με τη σύγχρονη οργάνωση που αναφέραμε, οι δουλειές θα γίνονται σε μεγάλο βαθμό αυτόματα και οι εργαζόμενοι θα έχουν επαρκή χρόνο να απασχολούνται με τη λύση των προβλημάτων που τους αφορούν. Σε κάποια από τις εξουσίες που λέγαμε είναι πολύ πιθανό πως θα βρεθούν για ένα διάστημα. Έτσι ωριμάζουν.”

“Καλά τα λέτε, αλλά τέτοια πράγματα δε γίνονται.”

“Γιατί δε γίνονται;” Τώρα κοίταξα εγώ σα χαζός το συνομιλητή μου. Δεν μπόρεσα να απαντήσω. Και ξαφνικά, ο Αρειανός, με το μπαστούνι του ο Φάντης, έγινε άφαντος.