ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΟΜΕ;

Δημ. Α. Σιδερής*, dimitris.sideris@gmail.com

Ηπειρωτικός Αγών, 27 Απριλίου 2018 (Ελάχιστα τροποποιημένο)

Επανειλημμένα έχω τονίσει σε τακτικά άρθρα μου την ανάγκη για μια ριζική πλήρη αλλαγή του πολιτικού μας συστήματος. Η αλλαγή οφείλει, ισχυρίζομαι να αποσκοπεί στα ακόλουθα: Μεγιστοποίηση της λαϊκής κυριαρχίας. Μέγιστη δυνατή ταύτιση της δημογραφίας της Βουλής με εκείνη των πολιτών (ισοπολιτεία). Ελαχιστοποίηση πελατειακού κράτους και διαπλοκής. Ελαχιστοποίηση της δυνατότητας λαϊκισμού και δημαγωγίας. Ελαχιστοποίηση ανεξέλεγκτων πολιτικών κρίσεων. Ελαχιστοποίηση δαπανών από την ανανέωση της βούλησης των πολιτών. Σαφή περιγραφή του κράτους (σύνορα). Ανεξιθρησκεία. Προώθηση της γλωσσικής επάρκειας των Ελλήνων με ευχερέστερη ανάγνωση αρχαίων κειμένων και την απλούστερη δυνατή γραπτή έκφραση των σκέψεών τους (ισηγορία). Ανεξαρτησία των τριών εξουσιών, εκτελεστικής, νομοθετικής, δικαιοσύνης (ισονομία).

Διαβάστε άλλη μια φορά τους παραπάνω στόχους. Σημειώστε τις διαφωνίες σας. Είμαι βέβαιος πως η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας θα συμφωνούσε πως η επίτευξη των παραπάνω στόχων θα μας εξασφαλίσει ένα έντιμο κράτος για το οποίο θα είμαστε όλοι περήφανοι και στο οποίο θα αγωνιζόμαστε για να ζούμε. Είμαι όμως βέβαιος και πως η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας θα αντιδράσει μοιρολατρικά: «Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται!».

Πρώτα, είναι δυνατό να επιτευχθούν τέτοιοι στόχοι; Έχω προτείνει ένα προ-προ-σχέδιο συντάγματος (dimitrissideris.wordpress.com/προ-προ-σχέδιο συντάγματος) που η εφαρμογή του θα συντείνει στην επίτευξή τους. Τέτοιο σύνταγμα καθιστά σχεδόν αδύνατη τη διαφθορά ακόμη και από διεφθαρμένους πολιτικούς. Γράφω προ-προ-σχέδιο, διότι αφού δεν είμαι συνταγματολόγος, κάποιοι ειδήμονες θα πρέπει να επιφέρουν αναγκαίες διορθώσεις, ώστε τουλάχιστον να μην υπάρχουν εσωτερικές αντιφάσεις που μου έχουν διαλάθει. Λογικά δηλαδή, ισχυρίζομαι, είναι εντελώς εφικτοί οι στόχοι που πρότεινα. Πρακτικά όμως;

Είμαι βέβαιος πως, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών θα συμφωνούσε για τους στόχους, αλλά θα αμφέβαλλε για τη δυνατότητα να επιτευχθούν, η συντριπτική πλειοψηφία των «αρχόντων» μας, πολιτικών, ξένων πολιτικών, υπηρετών της δικαιοσύνης, ακαδημαϊκών, στρατιωτικών, ανώτερων κληρικών, ΜΜΕ, τραπεζιτών κλπ, θα αντιτάσσονταν σθεναρά. Δεν επιθυμούν τη λαϊκή κυριαρχία, την ισοπολιτεία, την κατάργηση του πελατειακού κράτους, την ανεξιθρησκεία, την ισηγορία, την ισονομία. Κι ας καμώνονται για το αντίθετο. Επομένως, η προσπάθεια θα εύρισκε διαμετρικά και μαχητικά αντίθετους όλους όσοι μας άρχουν, ντόπιους και ξένους, επίσημους άρχοντες, κυβέρνηση, βουλευτές, δικαστικούς, και ανεπίσημους άρχοντες, οικονομικούς, συνδικαλιστικούς, ενόπλους, πανεπιστημιακούς, επικοινωνιακούς. Γιατί;

Μα όλοι αυτοί που ανέφερα είναι μια μειοψηφία μπροστά στο σύνολο των μελών της κοινωνίας μας και όμως μας άρχουν. Εμφανίζονται λάβροι ο ένας εναντίον του άλλου, επιδιώκοντας καθένας τους να έχει την εξουσία, ενώ προσπαθούν να μας παρασύρουν στις έριδές τους. Είναι κακός ο αντίπαλός τους; Είναι! Άρα να συστρατευθούμε μαζί τους εναντίον του. Κι ας είναι κι αυτοί εξίσου κακοί. Κι ας βλάπτουν όλοι ολοφάνερα την πατρίδα μας, επιζητώντας συχνά την επέμβαση ξένων στα εσωτερικά μας εναντίον των αντιπάλων τους. Ωστόσο, συμφωνούν όλοι μαζί σε ένα: να μην αλλάξει το σύστημα, να μην επιτευχθούν οι στόχοι που ανέπτυξα παραπάνω. Όλοι αυτοί είναι έτοιμοι να δεχθούν ακόμη και ολοκληρωτικά καθεστώτα, αριστερά ή δεξιά αδιάφορο, ακόμη και αν αυτό είναι αντίθετο στις θέσεις του καθενός τους· είναι έτοιμοι να ζητήσουν ενεργό επέμβαση ξένων, που θα καταδικάζουν τον ολοκληρωτισμό, αλλά πραγματικά θα τον στηρίζουν, αρκεί να μην εφαρμοσθεί δημοκρατία, όπως την εκφράζουν οι στόχοι που ανέφερα. Βαφτίζουν δημοκρατία την ολιγαρχία τους.

Η επιδίωξη των παραπάνω στόχων, που είναι δίκαιοι, ηθικοί και επιθυμητοί σχεδόν για όλους εμάς βρίσκεται αντιμέτωπη με το δίκαιο του ισχυροτέρου, που είναι η μειοψηφία. Οι αντίπαλοι μπορεί να είναι ξένοι και ντόπιοι. Γιατί οι ξένοι; Ο Θουκυδίδης θεωρεί ότι ο καταστροφικός Πελοποννησιακός πόλεμος έγινε, διότι οι Σπαρτιάτες φοβήθηκαν βλέποντας τους Αθηναίους  να δυναμώνουν: «Τοὺς  Ἀθηναίους  ἡγούμαι  μεγάλους  γιγνομένους  καὶ  φόβον  παρέχοντας  τοῖς Λακεδαιμονίοις  ἀναγκάσαι  ἐς  τὸ  πολεμεῖν». Η γενιά μου έζησε το φόβο της Ρωσίας. Λογικά δύσκολα δικαιολογείται τέτοιος φόβος. Η Ρωσία σε όλη την ιστορία της ποτέ δεν στράφηκε κατά της Δύσης. Πάντοτε επεκτεινόταν ανατολικά αναζητώντας λιμάνια. Αντίθετα επανειλημμένα δέχθηκε εισβολείς από τη Δύση, Πολωνούς, Σουηδούς, Γάλλους, Γερμανούς. Λογικός φόβος δεν υπήρχε λοιπόν. Φοβία όμως υπήρχε, μήπως οι πολίτες των χωρών της Δύσης επαναστατήσουν με πρότυπο τη Σοβιετία. Αδικαιολόγητα. Δεν επενέβη στο δικό μας εμφύλιο. Είναι γελοίο να σκεφτούμε ότι η Δύση θα φοβηθεί την Ελλαδίτσα μας. Μια επιτυχημένη δημοκρατική αλλαγή πολιτεύματος όμως θα μπορούσε να μεταδοθεί στον τόπο τους; Φοβήθηκαν ότι το BREXIT μπορεί να μεταδοθεί σαν ντόμινο. Αδικαιολόγητα και πάλι.

Οι ντόπιοι ολιγάρχες όμως δικαίως θα φοβηθούν. Και τότε, όπως συχνά το έχουν κάνει, θα προσφύγουν στους ξένους, οι οποίοι ασμένως θα τους αποστείλουν κάθε είδους βοήθεια σε χρήμα, τεχνογνωσία, διπλωματική βοήθεια, ακόμη και σε όπλα και στρατό.

Να ξαναθυμηθούμε άλλη μια φορά το Θουκυδίδη στα επεισόδια της Μήλου. Οι Αθηναίοι πήγαν ζητώντας πλήρη υποταγή. Εκείνοι τους θύμισαν ότι στους Μηδικούς πολέμους είχαν πολεμήσει στο πλάι τους και ήταν δίκαιο να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους. Οι Αθηναίοι όμως ισχυρίστηκαν πως αυτοί είχαν δίκιο, διότι αυτοί ήταν οι πιο ισχυροί! Έτσι ήταν και ακολούθησε σφαγή και ανδραποδισμός των Μηλιών.

Κάθε προσπάθεια επομένως για ριζική αλλαγή πολιτεύματος οφείλει να είναι σχεδιασμένη, λαβαίνοντας υπόψη και το «δίκαιο» του ισχυρού. Προς τους ξένους χρειάζονται επαρκείς εγγυήσεις ότι θα τηρηθούν στο ακέραιο όλες οι υποχρεώσεις μας, όσο άδικες και αν είναι, έστω και αν μας δεσμεύουν για πολλές γενιές. Προς την ντόπια επίσης ολιγαρχία θα πρέπει να δείξουμε ότι μπορεί να έχει τη σαφή υπεροπλία, αλλά αυτή αντισταθμίζεται από τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας. Θα ασκηθούν κάθε είδους πιέσεις, χωρίς προσφυγή σε εμφύλιο πόλεμο. Ειρηνική ριζική αλλαγή πολιτεύματος έχει επιτευχθεί με ηγέτες όπως οι Μαχάτμα Γκάντι και Νέλσον Μαντέλα.

Η ηλικία, οι γνώσεις, εμπειρίες και η νοοτροπία μου δεν μου επιτρέπουν να αναλάβω ηγετικό ρόλο σε τέτοια προσπάθεια. Καθήκον μου προς την πατρίδα μου όμως είναι, θεωρώ, να διαδώσω αυτές τις ιδέες όσο γίνεται περισσότερο, ώστε η πλειοψηφία που τις ασπάζεται να συνειδητοποιήσει, ότι καθένας δεν είναι μόνος και να αρχίσει να οργανώνεται σε κοινή διακήρυξη θέσεων. Η αυστηρή τιμωρία  κάποιων που παραβιάζουν τις αρχές που διατύπωσα, δεν έχει αποτρεπτική επίδραση, καθώς όλοι γνωρίζουν ότι γίνεται για εξουδετέρωση αντιπάλων μάλλον παρά για βελτίωση του διεφθαρμένου καθεστώτος μας. Ο μπαμπούλας του ολοκληρωτισμού είναι αυτοί οι ίδιοι. Δηλαδή, αυτοί, οι ολιγάρχες, στην ανάγκη θα προτιμήσουν, αντί της πραγματικής δημοκρατίας, τον ολοκληρωτισμό, έστω και αν περιορίζει και αυτούς. Η δημοκρατία τους καταργεί. Τη μισούν.

*Ο κ. Δημήτριος Α. Σιδερής είναι ομ. καθηγητής Καρδιολογίας