Δημ. Α. Σιδερής* dimitris.sideris@gmail,com
Ηπειρωτικός Αγών, 16 Φεβρουαρίου 2018.
Η Τύχη πάντοτε επισκέπτεται τον καθένα μας και του χτυπά την πόρτα. Μόνο που δεν την αναγνωρίζομε. Και μπορεί να μην τη δεχθούμε. Η θεά η Δήμητρα, μεταμορφωμένη σε κακόμοιρη γριούλα, ζήτησε φιλοξενία από τη βασιλοπούλα της Ελευσίνας, τη Μετάνειρα. Ευσεβής η πριγκίπισσα, τη φιλοξένησε και την έκανε τροφό του γιου της, του Δημοφώντα. Κι η καλή θεά, για ν’ ανταμείψει την ευεργέτιδά της, κρυφά περνούσε κάθε βράδυ από την ιερή φωτιά το μικρούλη τον Δημοφώντα, για να τον κάνει αθάνατο. Και στην κρίσιμη βραδιά, την πήρε είδηση η Μετάνειρα, της έβαλε τις φωνές, την έδιωξε, αυτήν, τη Δήμητρα, τη θεά, κι ο Δημοφών έμεινε θνητός. Κι άλλη μια παρόμοια, πιο τραγική ιστορία. Μεγάλη τύχη! Η θεά η Θέτις ερωτεύτηκε το παλικάρι τον Πηλέα. Λαμπρός ο γάμος τους. Θεοί καλεσμένοι. Κι ο μεγάλος, ο προφήτης, ο ολόλαμπρος Απόλλων, έδωσε την ευχή του. Θα ζήσει χρόνια πολλά, τρισένδοξος ο γιος που θα ‘ρχόταν στο ζευγάρι. Κι η Θέτιδα, η θεά, περνούσε κι αυτή τον Αχιλλέα το γιο της από την ιερή φωτιά για να τον κάνει άτρωτο, όταν την είδε ο Πηλέας και της έβαλε τις φωνές. Κι η Θέτις δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει. Στη φτέρνα του μωρού απ’ όπου το κρατούσε πάνω από την ιερή φλόγα, το παιδάκι έμεινε τρωτό. Και δεν τέλειωσε εδώ το δράμα. Όταν σκοτώθηκε ο Αχιλλέας πληγωμένος στη φτέρνα, η Θέτις τραβούσε τα μαλλιά της. Και τα ‘βαζε με τον Απόλλωνα. Πού ήταν εκείνη την ώρα ο Λοξίας που προμάντευε μακρά ζωή για το καμάρι της; Και της απάντησαν, πως, μαζί με τους Τρώες, αυτός ήταν που τόξευσε τον Αχιλλέα!
Εμείς οι κοινοί θνητοί δεν αναγνωρίζομε την Τύχη όταν μας χτυπά την πόρτα. Κι εμπιστευόμαστε τους Μεγάλους, που στην πρώτη ευκαιρία μας προδίδουν και μας παραδίδουν στους εχθρούς μας. Και μας προειδοποιούν να μην εμπιστευόμαστε την Τύχη, όταν χτυπά την πόρτα μας, και να μην της φερθούμε ανθρώπινα, όπως πραγματικά της αξίζει.
Θυμάμαι… και τι να πρωτοθυμηθώ; Όταν μας χτύπησε την πόρτα η Τύχη, τότε που οι Οθωμανοί ήταν προ των πυλών και μεις δεν δεχθήκαμε τις σωτήριες προτάσεις της Δύσης: 1453. Και μείναμε τέσσερις αιώνες στην τιμωρία. Όρθιοι στο ένα πόδι. Κι ήρθαν ύστερα οι ομόδοξοί μας, το ξανθό το Γένος, κι έκαναν πόλεμο με τους Τούρκους και μας ξεσήκωσαν προφητεύοντας, σαν τον Απόλλωνα, τη σωτηρία μας. Και ξαφνικά, μας εγκατέλειψαν στα χέρια των σφαγέων μας: 1770. Μα και στα νεότερα χρόνια. Να τος ο κίνδυνος, ο ολοκληρωτισμός. Κι οι Μεγάλοι, οι ισχυροί σύμμαχοί μας, μάς πρόσφεραν τα πάντα για να απαλλαγούμε από τον κακό εαυτό μας, που τύχαινε να είναι και ο δικός τους εχθρός. Οι μισοί μας άρχισαν να σκοτώνουν τους άλλους μισούς μας. Και λίγο αργότερα, 1967, μας παρέδωσαν στον αντίθετο ολοκληρωτισμό, μαζί και με την τραγωδία της Κύπρου, που παραδόθηκε στους δικούς μας, τους προαιώνιους, εχθρούς…
Η Τύχη! Μας χτυπά την πόρτα. Αλλά είναι δική μας, ολόδική μας, η ευθύνη να την αναγνωρίσουμε και να την καλοδεχθούμε. Και δική μας η ευθύνη να μη δεχθούμε άκριτα τη «βοήθεια» των ισχυρών, σαν τον Απόλλωνα, που πάνω απ’ όλα, νοιάζονται για το δικό τους συμφέρον και τις δικές τους επιθυμίες και όχι για την τήρηση των προφητικών τους μεγάλων λόγων. Κι έχουμε πολλές δικαιολογίες για να δεχθούμε τις απατηλές φωνές που, σαν τις Σειρήνες, συλλαλούν στ’ αυτιά μας για να σκοτίσουν την κρίση μας.
Θα ‘ρθω πάλι στα δικά μας. Όχι, δεν είναι δυνατό να περιμένουμε τη σωτηρία από τους ομοδόξους μας, ούτε από εκείνους που νομίζομε πως έχουν κοινό με μας πολιτισμό. Όχι, δεν είναι εχθροί μας. Προς Θεού, ανάγκη τους έχομε όλους αυτούς, αλλά όχι να κάνουμε άκριτα ό,τι μας πιέζουν να κάνουμε. Σκέφτομαι. Σε όλη τη νεώτερη ιστορία μας, είχαμε μία μόνο ένδοξη περίοδο, πριν από έναν αιώνα. Αναγνωρίσαμε τότε πως ένας ήταν ο εχθρός μας. Και αποφασίσαμε να παραμερίσουμε τις μικροδιαφορές μας με τους λοιπούς γείτονές μας. Και χωρίς να ζητήσουμε την άδεια από τους θεούς, προχωρήσαμε με τους συμμαχικούς Βαλκανικούς Πολέμους. Που ήταν η αναλαμπή για το ντροπιασμένο έθνος μας. Και τώρα; Ποιος είναι ο εχθρός μας; Ποιος είναι εκείνος που ανοιχτά μας απειλεί; Που με την πιο επίσημη γλώσσα μας προειδοποιεί πως η άσκηση των διεθνών δικαιωμάτων μας θα είναι casus belli; Και καθημερινά παραβιάζουν ανενόχλητοι τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στον αέρα; Και πού είναι οι συμμαχίες και οι φιλίες που ετοιμάζομε με τους γείτονές μας, παραμερίζοντας τις προσχηματικές διαφορές μας; Με όλους έχομε διαφορές. Και η υποχώρηση σ’ αυτές χαρακτηρίζεται βαριά σαν εθνομηδενισμός. Όμως, ποιος από αυτούς πραγματικά μας απειλεί;
Μας απειλούν βέβαια! Μόλις κάνουμε την παραμικρή υποχώρηση, θα εισβάλουν με όλο το μηχανοκίνητο οπλισμό τους (και με τα πέντε τανκς που έχουν), και ταυτόχρονα θα αποκλείσουν τη Θεσσαλονίκη από τη θάλασσα με τον ένδοξο, αήττητο στόλο τους και… (Δ.Κ. Κατσούδας). Ποιος πραγματικά μας απειλεί; Και ποιον πρέπει να φοβόμαστε και να προσέχουμε; Και με ποιον πρέπει να γίνουμε φίλοι, έστω κι αν κάνουμε κάποιους αναγκαίους, αμοιβαίους, συμβιβασμούς, που πάντοτε είναι απαραίτητοι για μια καλή γειτονία και μια αμοιβαία ευημερία;
Τα έχω ξαναγράψει (wordpress. dimitrissideris.com/Ενσωμάτωση μειονοτήτων, 11.07.17). Έσφαξαν Έλληνες στην κατοχή για να μας αποσπάσουν τη Θεσπρωτία. Τους ανταποδώσαμε, τους διώξαμε, τους καταδικάσαμε ως εγκληματίες πολέμου. Πολλές χιλιάδες. Όμως από όλο τον πόλεμο, καταδικάστηκαν στη Νυρεμβέργη ως εγκληματίες για τη δολοφονία πολλών εκατομμυρίων, καμιά εικοσαριά άτομα. Για μας εγκληματίες ήταν χιλιάδες, ανάμεσά τους γέροι, γυναίκες, παιδιά. Κι άλλη ιστορία που εκκρεμεί. Στο δικό μας εμφύλιο, κάποιοι ντόπιοι, εγκαταστημένοι εδώ και 14 αιώνες περίπου, ξεσηκώθηκαν όχι για να φέρουν τον αριστερό ολοκληρωτισμό, αλλά για να αποκτήσουν δική τους πατρίδα. Σε βάρος μας βέβαια. Τους νικήσαμε, τους διώξαμε. Κι όταν τελειώσαμε τον εμφύλιο πόλεμό μας, στη δεκαετία του 1980, επιτρέψαμε να επιστρέψουν στον τόπο μας μόνον όσοι δήλωναν Έλληνες. Κι οι λοιποί, με τα κόκκαλα των προγόνων τους, από 14 αιώνες που τους καλούν; Κάπου πρέπει να δούμε πιο ανθρώπινα όσους από τους γείτονές μας μάς έβλαψαν, κι εμείς τους βλάψαμε και να αναγνωρίσουμε ποιος είναι ο επικίνδυνος εχθρός μας και ποιοι μπορεί να είναι οι φίλοι μας. Μετάνειρα. Πηλέας. Η Τύχη χτυπάει την πόρτα!
*Ο κ. Δημήτριος Α. Σιδερής είναι ομ. καθηγητής Καρδιολογίας
Δημήτρης Α. Σιδερής 