Θα γίνω τρομοκράτης

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ Α. ΣΙΔΕΡΗ*

dimitris.sideris@gmail.com

Ηπειρωτικός Αγών, 1 Ιουλίου 2017

Μιας ζωής κόποι. Αγόρασα, πολύ περήφανος, το ωραίο διαμέρισμά μου χωρίς να πάρω δάνειο από κανένα. Τώρα είμαι ασφαλής. Δεν θα γίνω άστεγος. Έτσι κι αλλιώς, κομμουνισμός δεν έρχεται για να μου το πάρει.

Και μου ‘ρθε ξαφνικά ο ΕΝΦΙΑ. Δεν κατάλαβα. Γιατί; Δε συνεισέφερε σε τίποτα το κράτος μου στην απόκτηση του διαμερίσματός μου. Τουλάχιστον, η οικιακή βοηθός μου, αλλοδαπή (έφυγε από τη χώρα της όταν κατέρρευσε ο Κομμουνισμός) μου λέει πως το σπίτι που έμενε στην πατρίδα της ήταν στενόχωρο και κακοφτιαγμένο, αλλά δεν είχε πληρώσει τίποτε για να χτιστεί και πλήρωνε ένα ασήμαντο ενοίκιο για να μένει. Εγώ γιατί να πληρώνω; Σιγά σιγά μου ήρθε η απάντηση. «Μπορεί να μη χρεώθηκα εγώ, αλλά χρεώθηκε το κράτος μου. Με τα χρωστικά πλήρωνε τον μισθό μου με τον οποίον εγώ, και με πολλή οικονομία, έχτισα το σπιτάκι μου». Ναι, αλλά εγώ μια ζωή έσφιξα τη ζώνη μου και έχω ένα μικρό κομποδεματάκι. Να ξεπληρώσω, να ησυχάσω. «Όχι, δε γίνεται. Τα χρωστά το κράτος μου στους τραπεζίτες από τους οποίους δανείσθηκε». Να πάω να τους βρω, να μη χρωστώ εγώ. Κανένας δεν με ρώτησε αν ήθελα να χρεωθούμε. « Όχι, είναι πολύ αργά. Οι τράπεζες είδαν ότι πηγαίναμε να φουντάρουμε και, για να μη φουντάρει μαζί μας η παγκόσμια οικονομία, πούλησαν το χρέος μου στα κράτη όλης της Ευρώπης». Ωραία, θα κάνω τότε μια πολιτική, όχι οικονομική διαπραγμάτευση. Θα πω στις κυβερνήσεις τους, διαμέσου της κυβέρνησης που έχω εγώ εκλέξει, να το πάρουν απόφαση. Επειδή εμείς πάμε για πτώχευση, για να μη χάσουν όλα τα λεφτά τους, καλύτερα να κάνουμε ένα συμβιβασμό. Να μας κουρέψουν λίγο το χρέος μας, να μας απαλλάξουν τουλάχιστον από τους τόκους που μας έπαιρναν οι τοκογλύφοι, να μας δώσουν και λίγα χρονικά περιθώρια, να αναπτυχθούμε, να μπορέσουμε να ξεχρεώσουμε με τη δουλειά, με την παραγωγή μας. «Αδύνατο. Τα κράτη έχουν πουλήσει τα χρέη μας στις τράπεζες του Τόκιο, της Σιγκαπούρης, κι αλλού κι αυτές σε άλλες τράπεζες». Δηλαδή; Δηλαδή ξέρω πολύ καλά ότι χρωστάω, αλλά δεν ξέρω σε ποιον χρωστάω. Κι ούτε υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο να μπορεί να μου πει σε ποιον χρωστάω. Απλώς είμαι χρεωμένος.

Ε, όχι, δε γίνεται άλλο. Θα αγοράσω ένα καλάσνικοφ. Τόσοι και τόσοι έχουν. Θα ψάξω στο Ζεφύρι, στα Χασισοχώρια, στο Τεπελένι, δεν μπορεί, κάπου θα βρω. Τι στο καλό; Έξυπνος είμαι. Αν δεν ήμουν, πώς θα αγόραζα το διαμέρισμά μου χωρίς να δανεισθώ; Τόσοι και τόσοι έχουν καλάσνικοφ. Γιατί όχι και ‘γώ; Και μόλις το αγοράσω, θα πάω να σκοτώσω… ποιον αλήθεια; Αυτόν που τόσο άδικα του χρωστάω! Μα, ποιος είναι αυτός; Κανένας στον κόσμο δεν ξέρει να μου πει. Τι μένει; Ν’ αρχίσω να πυροβολώ όποιον να’ ναι. Όλοι φταίνε. Που ανέχθηκαν αυτή την κατάσταση. «Όλοι μαζί τα φάγαμε!» Θα πυροβολήσω στο μετρό, στα σχολεία, στις εκκλησίες, στα τζαμιά, στους κινηματογράφους, όποιον βλέπω, και τον αδελφό μου, τα παιδιά μου, τη μάνα μου. Και, φυσικά, αν δεν με προλάβει η αντιτρομοκρατική, τον εαυτό μου.

Ε, και; Και πεθαμένος θα συνεχίσω να χρωστάω. Οι άνθρωποι πεθαίνουμε, μα το χρέος ποτέ δεν πεθαίνει! «Το δανείζεσθαι της αφροσύνης εστί και της μαλακίας» έλεγε ο μακαρίτης ο Πλούταρχος. Κάτι θα ήξερε ο Ξερόλας.

Αυτό που περιέγραψα παραπάνω έχει ονομαστεί Παγκοσμιοποίηση. Πολύ ωραίο όνομα. Συνδέεται με ένα άλλο, εξίσου ωραίο επίθετο: Νεοφιλελευθερισμός. Μόνο που η Παγκοσμιοποίηση δε σημαίνει κατάργηση των συνόρων για τα κράτη ή τους λαούς, ούτε για τους εργαζομένους, όπως ήταν οι κομμουνιστικές διεθνείς, αλλά μόνον για το Κεφάλαιο, δηλαδή για τα παγκόσμια χρέη. Και ο νεοφιλελευθερισμός δεν έχει σχέση με τον φιλελευθερισμό, που ξεπήδησε από τη Γαλλική Επανάσταση που κήρυσσε την ελευθερία και την ισότητα. Νεοφιλελευθερισμός σημαίνει την απόλυτη επικράτηση του Εγωισμού, πάνω στον Αλτρουισμό, τον οποίο μας τον κληροδότησε Εκείνος που, χωρίς να κρατά καλάσνικοφ ή μαχαίρια, παραδόθηκε να σταυρωθεί για μας.

Και τώρα τι κάνω; Απέτυχα ως τρομοκράτης χωρίς στόχο, όπως και σαν χρεώστης χωρίς να δανεισθώ. Τι μένει; Έχω ακόμη τη διάθεση να αγωνισθώ. Βέβαια ξέρω την τύχη των αγωνιστών. Τι τους περίμενε τον Ανδρούτσο, τον Καραϊσκάκη, τον Οικονόμου, τον Κολοκοτρώνη και τόσους άλλους. Κι ακόμη πώς τους μεταχειριστήκαμε όσους πήραν τα όπλα ενάντια στους κατακτητές μας στον τελευταίο πόλεμο. Και βλέπω αντίστροφα πώς τιμήσαμε την καπηλεία της Αντίστασης στην εσωτερική κατοχή της χούντας. Κι όμως ο αγώνας αξίζει έστω κι όταν είναι σχεδόν βέβαιο πως αποκλείεται να δικαιωθείς. Η συντριπτική πλειονότητα των Μαραθωνοδρόμων αγωνίζονται όχι για να νικήσουν, αλλά για να αγωνίζονται και, ακόμη καλύτερα, για να φτάσουν στο τέρμα. Να αγωνισθώ λοιπόν. Με ποιο στόχο όμως; Για ποιο ορατό ή, έστω, ιδεατό τέρμα;

Μαζί με τόσα άλλα, μας το δίδαξαν οι πρόγονοί μας: Για το κράτος του Δήμου, για τη δημοκρατία. Όπως την εννοούσαν εκείνοι. Βέβαια κι εκείνοι εκτραπήκανε στην πορεία τους. Τα ψήγματα της δημοκρατίας ξεκίνησαν από τους μυθικούς χρόνους με βασιλιάδες, όπως ο Πελασγός του Άργους που έκανε δημοψήφισμα για να δώσει άσυλο στις ικέτιδες και η διαδοχή των βασιλιάδων Κέκροπα, Ίωνα, Θησέα, Κόδρου ως τελικά τον Σόλωνα και τον Κλεισθένη, που έδωσε στη δημοκρατία τη γνωστή μορφή της, αυτή που καλλιέργησε τον απαράμιλλο ελληνικό πολιτισμό. Η πορεία προς τη δημοκρατία ποτέ δεν τελειώνει. Καθοδόν, οι Αθηναίοι εκτραπήκανε. Αντί να συνεχίσουν τον εκδημοκρατισμό του τόπου τους, κάνοντας πολίτες τις γυναίκες, τους μετοίκους και τους δούλους, στράφηκαν στην υποδούλωση των άλλων ελληνικών πόλεων. Η κατεστημένη δύναμη της εποχής, η Σπάρτη, φυσικά τρομοκρατήθηκε με την ταχύτατη ενίσχυση της Αθήνας και ακολούθησε ο ολέθριος πελοποννησιακός πόλεμος. Παρενθετικά, αυτά λένε στον πρόεδρο Trump οι σύμβουλοί του, όπως ο γερο-Allison και οι κάπως νεότεροι D.Kagan και H.R.McMaster, που φαίνεται πως κατέχουν τον Θουκυδίδη καλύτερα από όλους εμάς τους απογόνους του. Η κατεστημένη μεγάλη δύναμη, οι ΗΠΑ, βλέπει τρομοκρατημένη την ταχύτατη ενίσχυση της Κίνας. Ο όλεθρος μπορεί ακόμη να αποφευχθεί, το κλειδί βρίσκεται ακόμη στα χέρια των ΗΠΑ.

Κι εγώ τι κάνω; Προσπαθώ στον απειροελάχιστο αναγνωστικό κύκλο μου να διαδώσω όσο γίνεται την εμπειρία των προγόνων μας, τις λύσεις που βρήκαν στα προβλήματά τους, και τα λάθη που οδήγησαν στον όλεθρό τους. Είναι το μόνο καλάσνικοφ που μου απομένει.

 

*Ο κ. Δημ. Α. Σιδερής είναι ομ. καθηγητής καρδιολογίας