Εχθροί

11 Οκτωβρίου 2016

Συντάκτης: Κατερίνα Βιδάλη

Εχθροί απειλούν την ύπαρξή μας. Είναι λιοντάρια, οχιές, παθογόνα μικρόβια κλπ. Τους αναγνωρίζομε σχετικά εύκολα, επειδή είναι ξένοι, πολύ διαφορετικοί, κι έτσι αναπτύσσομε – επιτυχημένα ή αποτυχημένα – την άμυνά μας. Υπάρχουν όμως και εχθροί που δεν μπορούμε να τους επισημάνουμε εύκολα και γι΄ αυτό δεν αναπτύσσομε αποτελεσματική άμυνα εναντίον τους. Είναι συνήθως οι πιο επικίνδυνοι. Τέτοιοι είναι π.χ. τα καρκινικά κύτταρα. Κατάγονται από τα δικά μας κύτταρα. Τα δικά μας πεθαίνουν, αποπίπτουν και πολλαπλασιάζονται, αντικαθιστώντας τις φθορές, ανάλογα με τις ανάγκες του οργανισμού μας. Τα καρκινικά κύτταρα πολλαπλασιάζονται ταχύτατα, ανεξάρτητα από τις ανάγκες του οργανισμού. Εξαπλώνονται παντού και τότε επέρχεται ο θάνατός μας και ο θάνατός τους. Ο οργανισμός μας δεν τα αναγνωρίζει εύκολα, διότι, όπως είπαμε, κατάγονται από τα κύτταρα που αποτελούν φυσιολογικά το σώμα μας. Και δεν αναπτύσσει αντίστοιχη άμυνα.

Ποικίλοι εχθροί μπορούν να απειλούν μια κοινωνία. Είναι οι ξένοι, οι «βάρβαροι» που επελαύνουν εναντίον μας, σα λιοντάρια, φίδια και μικρόβια. Υπάρχουν όμως και εχθροί μέσα μας. Θα μιλήσω για μερικούς. Κύριος εχθρός του «λαϊκού» είναι ο «λαϊκιστής»· του «αριστερού», ο «αριστεριστής»· του «Έλληνα», ο «Ελληναράς».

Λαϊκός είναι αυτός που μεριμνά για τις ΑΝΑΓΚΕΣ του λαού που αποτελεί μια κοινωνία. Αυτός που νοιάζεται για την παιδεία, την υγεία, την πρόνοια, τη δικαιοσύνη, την ασφάλεια, την άμυνα, την ελεύθερη ισοπολιτεία, ισονομία, ισηγορία του. Μεριμνά για τους ασθενεστέρους. Λαϊκιστής είναι αυτός που νοιάζεται για τις ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ομάδων σε βάρος των αναγκών του συνόλου. Είναι αυτός που μοιράζει μισθούς στους «καϋμένους» τους εργαζόμενους που δεν εργάζονται και επιδοτεί «ατυχήσαντες» επενδυτές που δεν επενδύουν. Με το αζημίωτο, βέβαια, την ψήφο του ευεργετούμενου. Φυσικά, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη όχι μόνο οι ανάγκες, αλλά και κάποιες επιθυμίες. Το κριτήριο διατυπώθηκε επιγραμματικά από τον Περικλή, κατά το Θουκυδίδη: «Φιλοκαλοῦμεν μετ’ ὐτελείας καὶ φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας». Που σημαίνει πως κάνομε ό,τι είναι αναγκαίο (χωρίς πολυτέλεια), αλλά ό,τι κάνομε ως αναγκαίο το κάνομε ωραία (φιλοκαλούμε). Παράλληλα φιλοσοφούμε, αλλά όχι για αυτοϊκανοποίηση.

Αριστερός είναι αυτός που επιδιώκει να μοιράζει αγαθά ανάλογα με τις ανάγκες και/ή την απόδοση καθενός στην κοινωνία, ενώ καθένας προσφέρει ανάλογα με τις ικανότητές του. Η αριστερά επιδιώκει τους σκοπούς της με κάθε τρόπο, με ειρηνικά ή βίαια μέσα, για να εγκαταστήσει το όραμά της, αυτό που θεωρεί σωστό. Ο αριστεριστής αγωνίζεται κατά της «άδικης» κοινωνίας με κάθε τρόπο, συνήθως με βία κατά σημαινόντων προσώπων ή και τυφλή, εναντίον οποιουδήποτε, με σκοπό να καταλύσει την υπάρχουσα κατάσταση, χωρίς όμως όραμα, ένα σχέδιο με τι θα αντικαταστήσει την παρούσα κατάσταση, αν καταρρεύσει. Κατά το Λένιν, ο αριστερισμός είναι η «παιδική ασθένεια του κομμουνισμού».

Έλληνας είναι όποιος ομολογεί την Ελληνική του ταυτότητα και ως Έλληνας συμπεριφέρεται. Δηλαδή: όποιος προσφέρεται να υπηρετήσει όπου χρειάζεται, για να δώσει ακόμη και την ύπαρξή του για τη διατήρηση και ανάπτυξη του Ελληνικού Έθνους, και μετέχει στη διαμόρφωση της βούλησης των Ελλήνων· όποιος μπορεί να διαλέγεται με τους υπόλοιπους σύγχρονους Έλληνες στην Ελληνική γλώσσα και με τους Αρχαίους Έλληνες ερμηνεύοντας τα ανεξίτηλα γραπτά μηνύματά τους· και όποιος περηφανεύεται για ό,τι σπουδαίο διαπράττουν οι συνέλληνές του ή έπραξαν οι πρόγονοί του διεκδικώντας το μερίδιο από την αντίστοιχη τιμή που τους πρέπει, αλλά και ντρέπεται για ό,τι επονείδιστο διαπράττουν οι συνέλληνές του ή έπραξαν οι περασμένες γενεές και αποδέχεται το μερίδιο της ευθύνης να αποκαταστήσει ή να αποζημιώσει για την επονείδιστη πράξη.

Από την άλλη, Ελληναράς ήταν παραδοσιακά ο «εθνικόφρονας». Γι αυτόν οι διαφωνούντες ήταν κατσαπλιάδες, κομμουνιστοσυμμορίτες, εαμοβούλγαροι, με κονσερβοκούτια, κομμούνια, φονιάδες παιδιών, Μελιγαλάδες. Υπήρχε όμως κι ο αντίποδάς του, ο «πατριώτης». Οι διαφωνούντες ήταν φασίστες, ναζιστές, γερμανοτσολιάδες, ταγματασφαλίτες, χουντικοί, δωσίλογοι, Μακρονήσια, εκτελέσεις, με ψευδοράματα, όπως «Σόφια, Σόφια είναι τόνειρό μας», «τη λένε Βόρειο Ήπειρο, την αγαπώ πολύ». Και να που οι σύγχρονοι διάδοχοί τους, εθνικόφρονες και πατριώτες, αρχίζουν να συγκλίνουν ως Ελληναράδες. Είναι αντιευρωπαϊστές, αντιαμερικανοί, μισαλλόδοξοι, εχθροί της μαντίλας και των προσφύγων, κάθε θρησκευτικής διαφορετικότητας, όλων συλλήβδην των μουσουλμάνων, θυτών και θυμάτων, αλλά και κάθε θρησκευτικής και ιδεολογικής διαφορετικότητας, άσπονδοι εχθροί των δυτικών «αιρέσεων», καθολικών και διαμαρτυρομένων, των «εβραιομασόνων», που όλοι προσπαθούν να μας φραγκέψουν ή υποδουλώσουν και οποιουδήποτε άλλου «προδότη» προσπαθεί ύπουλα να μας αφελληνίσει, να μας εκσλαβίσει, τουρκέψει, εξισλαμίσει. Ο «Ελληναράς» συμπεριφέρεται αντίθετα από τους Έλληνες, όπως περιγράφονται π.χ. στις Ικέτιδες του Αισχύλου. Το κοινό στοιχείο που ενώνει τους «Ελληναράδες» είναι η φοβία για τους ξένους. Ξένοι, για τον Ελληναρά, είναι, βασικά, όλοι εκτός από τον εαυτό του.

Όλοι οι παραπάνω «εχθροί» μάς διαβρώνουν. Είναι φανατικοί. Στηρίζονται σε πίστη, όχι σε γνώση.

Υπάρχουν δύο τρόποι για να αφανισθούμε. Ο ένας είναι να καταστραφούμε από τη βία μιας ολοκληρωτικής σύγκρουσης, σα μια σταγόνα νερό που εξατμίζεται στον εχθρικό, ξερό, ζεστό αέρα. Ο δεύτερος, να αφομοιωθούμε από τους άλλους, όπως μια σταγόνα νερό που πέφτει στον ωκεανό. Προϋπόθεση για την επιβίωσή μας είναι η δυνατότητά μας να αγωνιζόμαστε χωρίς να αλληλεξοντωνόμαστε. Με άμιλλα μεταξύ μας, όπως ο δρομέας ή ο άλτης, που αγωνίζονται στο στίβο ποιος θα επιτύχει την καλύτερη επίδοση, χωρίς να αγωνίζονται ο ένας εναντίον του άλλου. Έναντι εξωτερικής απειλής, όταν πραγματικά υπάρχει, θα αγωνισθούμε όπως ο πυγμάχος ή ο παλαιστής στην παλαίστρα, εναντίον των αντιπάλων μας. Ο κίνδυνος είναι η επινόηση εσωτερικών εχθρών που είναι απαραίτητοι για τη συντήρηση λαϊκίστικων θέσεων κρατούντων ή υποτελών.

Η επαφή με τους ξένους είναι απαραίτητη. Θα πρέπει να θωρακισθούμε για να μη χαθούμε σαν τη σταγόνα που εξατμίζεται στην ξερή, θερμή ατμόσφαιρα. Και να αποφύγουμε να εξομοιωθούμε μ΄ αυτούς σαν τη σταγόνα στον ωκεανό. Μένει η συμπληρωματική λειτουργία μας. Έχομε πολλά στοιχεία μοναδικότητας, από τη γεωπολιτική θέση και τη γεωγραφία μας, με το φυσικό μας πλούτο, ως τη μακροχρόνια ιστορία και παιδεία μας. Η πολιτεία οφείλει να συμβάλλει στη διαμόρφωση των στάσεων, της νοοτροπίας μας, με την κατάλληλη παιδεία. Εμείς ορίζομε την πολιτεία μας, που, με τη σειρά της μας ελέγχει. Όπως ο κύριος εξαρτάται από το δούλο και ο δούλος από τον κύριο, υπεύθυνος όμως για τις πράξεις του ζεύγους είναι ο κύριος, έτσι και την ευθύνη του λαού την έχει η πολιτεία. Που οφείλει να στρέφει την παιδεία μας προς την αριστεία με άμιλλα και, όταν χρειάζεται, ανταγωνισμό. Με πρωτότυπη μοναδικότητα μάλλον παρά αντιγραφή